Լռությունը խեղդում է ինձ, մենությունը գրկել է ինձ, ոչինչ բացի երեքիցս չկա, գոյություն չունի, կարծես շնչում եմ լռությամբ, ու արտաշնչում ՄԵՆՈՒԹՅԱՄԲ.....
Քո գնալով ոչինչ չփոխվեց, պարզապես սկսեցի ատել այն ամենը, ինչը սիրում էի քեզ հետ .....
Նա տարել է ինձ, տարել ինչ որ հեռավոր մի տեղ, ու սեր կոչովող կապանքներով ինձ կապել...
Լռությունը այնքան խոսքեր ունի, սակայն քչերն են կարողանում հասկանալ լռության խոսքերը…
Հաճախ ինքդ քեզ համոզում ես, որ լավ է ամեն ինչ, սակայն նույն ինքը կյանքը, քեզ ապացուցում է, որ ոչ թե լավ է, այլ ամեն ինչ ավելի վատ է.........
Անկեղծ հգոնել եմ կարոտելուց, իսկ եթե առավել անկեղծ` հավտա հոգնել եմ քեզ սիրելուց, քեզ իմ ներսում պահելուց, քեզ կողքիս չզգալուց, ու հավատ՛ա անկեղծ հոգնել եմ իրոք հոգնել եմ քեզ սիրելուց.......
Դու չվախեցար ինձ կորցնել, իսկ ես վախենում եմ, քեզ մի քանի վարկյան անգամ մոռանալ ......
Ես գիտեմ, որ դադարել ես մտածել իմ մասին, և գուցե կյանքում չեսել մտածել, ես գիտեմ անգամ թե ինչ ես զգացել, այո գիտեմ, որ դու ոչինչել չես զգալ, գիտես, ես մտածում եմ, որ դու հենց այնպես չես հայտվել իմ կյանքում, քո ներկայությունը, թեկուզ կարճ ինձ շատ բան է սովորեցրել, ստիպել է սթափվել ու դադարել սեր փնտրել, քանի որ սերն է այնպիսի բան է, որը գուցե անհնար է ՈՒՆԵՆԱԼ.....
Ոչ մի բառ, երբեք չի կարող նկարագրել կորուստը ...
Այն միայն զգալով կարելի է հասկանալ թե ինչ է ........
Երբ ամենից հոգնած գլուխս դնում եմ բարձին, ցավը հենվում է ուսերիս, գրկախառնվում ինձ, ու սկում տիրել հոգիս, համբուրելով զգացմունքններս....
Երբեք մի ափսոսացեք սիրելու համար, անգամ այն սիրու, որը ձեզ ցավ է պատճառել, անգամ ցավոտ սիրո մեջ, կունենաք հիշողությունները, որոնք ձեզ մի պահ կստիպեն Ժպտալ....
Անհնար է, նկարագրել բառերով այն, ինչը կոչվում է ցավ.........
Երանի մարդիկ հեռանալուց հետո, տանեին իրենց հետ հիշողությունները.......
Շնչիր երբ օդդ անգամ չի հերքում, քայլիր անգամ երբ ոտքերդ չեն շարժվում, ժպտա անգամ երբ էլ չես կարող, ու ինքդ քեզ ապացուցիր մի բան, որ դու ԿԱՐՈՂ ես ..........
Անկեղծ հոգնել եմ, քեզ տեսնելուց ու չգրկելուց, քեզ կողքիս տեսնելուց ու քեզ չհպվելուց, շուրթերդ տեսնելուց ու չհամբուրելուց, հոգնել եմ անվերջ........
Մեր սերը մահացավ, մենք սպանեցինք նրան ....դու հեռացար, իսկ ես ՉՀԱՍԱ քո հետեևից.......
Մենք մահացանք սիրելիս...............
Հաճախ ժամանակը թույլ չի տալիս, ժամանակին հասկանալ ունեցածիդ գինը, միայն այն կորցնելուց հետո է ժամանակը ստիպում քեզ մտածել.......
Ատում եմ, անատանելի ձևով ատում եմ քո բացակայությունը, դա սպանում է ինձ.....
Մեր մեջ ասաց Սիրունս, ես ու դու Միամիտեինք, ես հավատում էի որ սիրում ես ինձ, իսկ դու վստահ էիր, որ առանձ քեզ չեմ կարող ապրել ....
Կյանքը գեղեցիկ է, ու իրավացի ինչել որ լինի, երբեմն նա սխալվում է, բայց սխալվում է երբեմն, իսկ հաճախ նա ճիշտ է ........
