- Գոհունակ անցյալի, ներկայի ափսոսանք
- Կյանքիդ խոնարհ ճանապարհներում կիսատ
- Սուզվեցինք՝ մենության մեջ ընկանք
- Ու կործանվեցինք չակերտների մեջ՝ անխախտ:
- Տառապանքի, գերության հետ ձուլվեցինք
- Ու աներկյուղ հայացքներից անշփոթ հեռացանք,
- Կործանվեցինք սև, ամեհի թշվառությամբ
- Ու կործանվում ենք դեռ շարունակ՝
- Փառքին գերվող, անղեկ իշխանությամբ:
- Մթությունից անվերջ փախչող երազներն են տանջում
- Եվ ձգտում են լույսին՝ կատարյալ թանձր,
- Անփայլ հնի պատմությունն է կարծես կրկնվում՝
- Անգահունակ իշխաններն են իրենց դասում բարձր,
- Իսկ պատերազմը ծածուկ, գաղտագողի իր զոհերին է ընտրում.
- Թշվառ երկրիս հանճարեղ ուժն է նահանջում:
- Սուտ գաղափարի, սուտ խոստումի երգն է շատ ծանոթ,
- Իսկ սուտ գաղափարը սուտ խոստում է պահանջում:
- Իմ թշվա՛ռ հայրենիք՝ կապանքներին գերի
- Ո՞վ պիտի երգի քո հին երգերը,
- Ո՞վ կկառուցի, ո՞վ կպահպանի գոյությունդ հավերժի:
- Դեռ շատ առաջնորդներ կնստեն գահիդ
- Իրենց թագավոր հռչակած անմահ
- Ու կոռնան ժողովրդիդ ձեռքը բռնած,
- Քեզ պիտի տանջեն անձուկ, որ ունենան գահ
- Օ՜, իմ թշվա՛ռ, բայց և անմա՛հ հայրենիք
- Դու՝ բզկտված թշնամիներից՝ գայլերի ոհմակներից:
- Ահա քայլում եմ տարտամ՝ ունենալով ցավի կնիք
- Գնում եմ դեպ աներևույթ խառնարանը կրակե,
- Գնում եմ անժողովուրդ ու ամայի մի տեղ,
- Որտեղ կողբամ, որտեղ չեն լսի, չեն ուրախանա,
- Որտեղ կքայլեմ կյանքի միջանցքներով՝ գորշ ու նեղ,
- Ուր ինձ ոչինչ ու ոչ մի բան էլ չի մնա,
- Ու կարտասվեմ՝ պոետ դարձած զրույց անելով
- Անեծքից՝ խոր կմոխրանամ, կլինեմ անհայտ:
- Կերգեմ ցածր՝ պատմությանդ տենդով վարակված,
- Կգոռամ ահից քո ափերում անհայտ.
- Անցյալիդ երկյուղը ինձ կվախեցնի,
- Ներկայիդ՝ իրականացող մենությունը:
- Շառագունած հայացքովս կնայեմ արևի՝
- Լճացած, արծաթափայլ շողերին
- Ու կերազեմ անկատար խորհրդավորությունը:
- Ես կողբամ չար ուժերի վերադարձի գալիքին,
- Վեհ հայացքով անթարթ կնայեմ հեռուն,
- Պատմիչների մեծ երգը կերգեմ, կուլամ,
- Կսգամ թշվառությանդ վիճակի համար,
- Կծնեմ փոթորիկ, որ կործանի գույժը:
- Օրերի սև վրձինով սև կներկեմ չարի վրա,
- Անփառունակ մեծերիդ գեհենը կնետեմ՝
- Ի՛մ պատրաստած ահարկու գեհենը
- Եվ մղկտված շատ սրտերի մտքից կխոսեմ
- Ու չեմ հանձնվի, կմաքառեմ մինչև վերջ անգամ:
- Գուցե շատերի զոհը ես դառնամ, լինեմ,
- Ու աղետաբեր քամին ինձ իր ուժով կուլ տա,
- Ոսոխանման հայացքները տանջեն հոգիս
- Ու արիությունս շղթայով գամմեն ժայռին,
- Բայց իմ ձայնը բարձր, ուժգին կորոտա,
- Թնդացող քամուց էլ չեմ վախենա:
- Եվ երբ ձայն տա քամին ինձ հեռվից
- Ու փորձի խեղդել արիությունս իմ մեջ,
- Ես կրկին-կրկին ուժս չեմ հատի,
- Թույլ կտամ շունչն իմ գոռա անվերջ:
- Չար աշխարհի վշտով կուրացած
- Կերգեմ այնքան մինչ քամին լսի
- Ու իր թևերով հասցնի մարդկանց
- Երգն իմ` խեղդող դահիճի պես:
- Դո՛ւք, անիրավնե՛ր ինչո՞ւ չեք փոխվում,
- Միթե՞ չեք տեսնում, ոնց եք կործանվում
- Ու գայլեր դարձած հոշոտում եք հոտը,
- Հոշոտում եք այնպես ագա՛հ, այնպես անկո՛ւշտ:
- Մի օր աշխարհի գլխին փուլ եկող՝
- Կամրջից ոչ մի բեկոր չի մնա,
- Ինձանից ոչ մի երգ չի տրորվի,
- Մինչ այդ ես վեր կբարձրացնեմ
- Հոգիս տրորված, հոգիս սոսկալի,
- Բայց երբ իմ խոսքի սահմանը հատվի
- Ու երբ հասկանամ՝ անկարող եմ արդեն
- Ես երբեք -երբեք էլ չեմ ցածրանա,
- Չեմ կանչի խոսքով՝ իմ բաղձալի:
- Իմ թշվա՛ռ երկիր, երկիր իմ՝ Նաիրի՛,
- Եվ որքա՞ն պիտի դու լինես գերի
- Սուտ գաղափարներին ու խոստումներին,
- Մեր անհույս, վեհ իշխաններին:
- Քո թշվառությամբ ես էլ վարակված՝
- Լալիս եմ իմ մենության կիրճում:
- Բախտիդ կնիքվեց արյուն ու ցավ,
- Հոգիս արժանացավ ողբացողի դերին:
- Ինձ կանչեց անհույսը դարերի խորքից.
- Խավարեց հոգիս, խավարեց սիրտս,
- Լռությունը պատեց միտքս
- Ու ինձ գլորեց անդունդն անհատակ:
- Ես դեռ ընկնում եմ ու կնկնեմ դեռ երկար,
- Ընկնում եմ, բայց ոչ մենակ՝
- Ինձ հետ ընկնում է մի ողջ բազմություն,
- Մի թշվա՛ռ երկիր, մի հի՛ն պատմություն:
- Օրերն անցնում են, տարիները գնում,
- Բայց անդունդն իր հատակը խորն է թաքցնում:
- Հոգիս վախվորած փնտրում է լույսը.
- Աչքերս խամրել են խավարից՝ խենթացել,
- Իմ կույր աչքերով ես լույսն եմ փնտրում՝
- Իմ թշվառ երկրի խավարա՛ծ լույսը:
|