Ա՜խ, մոռացկո՜տ եմ դարձել վերջերս,
Դե՜մքդ չեմ հիշում,
Նույնիսկ աչքե՜րդ,
Հենվել եմ հիմա մի բարակ ծառի
Չեմ հիշում ստրո՞ւկ էի թե՞ գերի՜…
Ի՜նչ-որ մի բանի:
Ի՜նչ-որ մի բանի՝ շատ կարճ անուն էր,
Ա՜խ, հիշողությունս հոգի կհանի,
Մերկ ծառի վրա վայո՜ւմ է քամին.
Ծառը էլ սոսափում՝
…Ամե՜ն ինչ կանցնի՜
Ամե՜ն ինչ կանցնի՜:
* * *
Մի ճնճղուկ նստեց մերկացած ծառին,
Ծառն ասաց.
- Ծա՜նր ես, ծա՜նր ես, հեռացի՛ր:
Ճնճղուկը սիրում էր նստել այդ ծառին-
Թռա՜վ, հեռացա՜վ՝
Չուզեց նեղացնել սիրած էակին:
Նայեցի՜, սի՜րտս կարծես կոտրեցին…
Ճնճղուկը թևում էր ե՜տ-ե՜տ նայելով,
Ուշադի՜ր չէր Ճնճղուկն ու անգո՜ւթ բազեին
Կո՜ւլ գնաց արցունքով լցված աչքերով:
* * *
Ա՜խ, մոռացկո՜տ եմ դարձել վերջերս,
Չե՛մ հիշում երեկ
թե ի՞նչ խոստացա,
Հիշո՜ւմ եմ ընթացքն իմ ճանապարհի-
Այդ բառից մինչև փոսը մոտակա:
Փոսում համրությո՜ւն էր
ականջը ծակող,
Ամո՜թ ու մե՜ղք կար իրար շաղախված,
Փոսում դատարկությո՜ւնն էր՝
ինչպես մի անոթ,
Որից ցնդե՜լ էր բառն այդ անիծված:
* * *
Միգուցե ների՞ ընթերցողը ինձ,
Այդ բառը դարձա՜վ օտար ինձ համար,
Բայց շա՜տ եմ ուզում հիշել այն նորից,
Ո՛չ մի կերպ չի՛ ստացվում
Վկա՜ է Աստված …
