Երիտասարդ սատանան հարցնում է ծեր սատանային.
– Ինչպե՞ս կարողացաք այդքան հոգի դժոխք ուղարկել:
– Կեցցեք: Եվ ինչի՞ց էին վախենում: Պատերա՞զմ: Սո՞վ:
– Նրանք չէի՞ն հիվանդանում: Նրանք չէ՞ին մեռնում: Դեղ չկա՞ր:
– Հիվանդանում էին, մահանում էին: Բուժում էլ կար:
– Նրանք պատահաբար որոշեցին, որ միակ բանը, որ ամեն գնով պահպանել է պետք, ԿՅԱՆՔՆ է:
Նրանք դադարեցին գրկախառնվել: Նրանք դադարեցին ողջունել միմյանց: Նրանք թողեցին մարդկային բոլոր շփումները: Նրանք թողեցին այն ամենը, ինչը մարդուն մարդ էր դարձնում:
Նրանք մնացին առանց փողի: Նրանք կորցրեցին իրենց աշխատանքը:
Բայց նրանք նախընտրեցին վախենալ իրենց կյանքի համար, նույնիսկ եթե հաց չունեին ուտելու:
Նրանք հավատում էին իրենց լսածին, կարդում էին թերթերը և կուրորեն հավատում իրենց կարդացած ամեն ինչին:
Նրանք հրաժարվեցին ազատությունից:
Նրանք այլևս երբեք տանից դուրս չէին գալիս: Նրանք ոչ մի տեղ չէին գնում: Այլևս երբեք չէին այցելում ընկերներին և հարազատներին: Ամբողջ աշխարհը վերածվեց հսկայական բանտի՝ կամավոր դատապարտյալներով:
Նրանք ընդունեցին այդ ամենը՝ ևս մեկ թշվառ օր ապրելու համար:
Նրանք չէին ապրում, նրանք ամեն օր մեռնում էին:
Նրանց ողորմելի հոգին խլելը չափազանց հեշտ էր:
(Քլայվ Լյուիս «Բալամուտի նամակները» գրքից, գիրքը գրվել է 1941 թվականին)
Նկարը` 20 րդ դարի։
Այդ ժամանակ էլ կային վիրուսներ, բայց կրկին ինչ որ "հրաշքով" դրանք էլիտաներին չէին վարակում։
