Ասացիր, որ դու ես թովչանքը,
Թե կուզես ձորձերդ կարկատեմ
Եվ Երից մանկանցն է քո վանքը,
Մեղքերդ, ասացիր, կարձակեմ։
Դե սանձիր իմ ներսի քաոսը,
Քո խառնակ ամբողջին թե մաս եմ,
Կորի բեր այս անտեր ակոսը,
Ծռություն թե չունեմ, ո՞նց ճաքեմ։
Ո՞նց ճաքեմ և մնամ չկիսված,
Ավիրվեմ՝ չկարծես հակաթոռ,
Սիրո մեջ ո՞նց մնամ չսիրված,
Եվ հարբեմ թովչանքի քո կաթով։