Ամեն անգամ քեզ փրկում եմ ինձանից,
Քեզ եմ փրկում, որ չասեմ ինձ ուրացար,
Մորմոքս ինչ է, թե որ աշնան հնձանից
Քաղցու դարձավ, տրորել ես թե անչար։
Էս ոնց ես ինձ տարուբերում քո տակտով,
Ոնց ես լքում քո հեքիաթի հրեշին,
Կեսգիշերն անց հատուցել ես ինձ պարտքով,
Թե մարդ մնամ, ասա փրկվենք միասին։