Երբ որ ցա՜վը զրա՛հ դառնա-
դիմակայի՛ թշնամուն,
այն ժամանակ Ճարը կգա
ոսոխի դե՛մն առնելու…
Թե որ այսպես անճա՜ր մնանք-
ցավո՜վ ցավի՜ն փարատենք
մեզ ապրելու բա՜ն չի մնա,
առանց այդ էլ մե՜ն մի բո՛ւռ ենք մնացել:
Մասնատվե՜լ ենք ու տարածվե՜լ
չորս կողմերում աշխարհի,
… Մեր կոկորդը ձե՜ռք է սեղմել
ձե՜ռք, որ գրե՜լ չգիտի:
Պաշտպանվում ենք մե՜կ Նարեկով
մե՜կ մեր վերքո՜վ հայրենի,
խաչքարերի նո՜ւրբ նախշերով
փորձում հաղթե՜լ քոչվո՜ր-վայրագ ցեղերին:
Ցա՜վը երբ որ չմնա՛ ցավ,
բո՜ւռն էլ դառնա՛ մի բռունցք,
այն ժամանակ էլ կունենա՜նք
մենք ապրելո՛ւ իրավունք: