Էլ ինքնագյուտ քո մարմինն եմ ստեղծում
Սիրափոշու անզուգական բուրմունքից,
Երկնավարդի շառագունած ատաղձում,
Նաև ոգու խելացնոր արբունքից։
Ապա սիրտս, սիրտս քեզ եմ փոխանցում,
Փարվում կրծքիդ, որ զարկերը ընկալեմ․․․
Անունս տուր, թե չէ ինձ էլ ես խաչում,
Որ մեղքերդ ամեն անգամ ես քավեմ։
Բաց եմ թողնում, չհանձնվես քո հերթին,
Դեռ ծեքծեքուն ինձնից պիտի հեռանաս,
Ներսդ նայիր, թեկուզ կյանքի շքերթին
Իմ պատկերով անամոթին մոռանաս։