Քարյուղի գծերը տանում են Սյունիքով դեպի Հռոմ,
Լակում են անարժան տերերը ցարսկայա օխոտա ու ռոմ,
Անօձիք և առանց թևքեր, կամզոլի տակից՝ անսիրտ,
Մաշկի հետ մլուլ տալիս, խորհում է ծեր մի արտիստ։
Ֆերդոսը երբ էլ ծնվեր, Շահնամեն պիտի գրեր,
Որ հազար տարի հետո պոետս նրան ցիտեր,
Երկինքը պիտի թեքվեր ընտրության վերջին օրվան․
Մեր հայոց փառքի համար՝ ծովից-ծով և սրտում՝ Վան։