Քանի պատկերդ խունանում է,
Արձագանքում ես ճռիկներին,
Աչքդ առնում, թե հնանում է,
Տուրք չես տալիս լիրիկներին։
Հիմա սրբերը ճապաղել են,
Կծկվել, դարձել են ոնց մի ագուռ,
Աճապարել, թե հապաղել են
Քանի պլուզ ու անաբուռ։
Այս նույն շարքում որին թվեմ,
Արյունամերձ քանի մեռել,
Իմ տաղերով գուցե թովեմ՝
Բախտիս գիրը ով չի թեքել։