Լքված ծնո՜ղը՝ լինի հա՜յր թե մա՜յր
Ի՜նչ էլ որ լինի՛, ներո՜ւմ է որդուն,
Հո՜ղը, չի՛ ներում որդուն դավաճան՝
Անե՛ծք է դառնում նրա ողջ կյանքում:
Մեր Հողը այնքան արյո՜ւն է խմել,
Այնքա՜ն է հագեցել արյամբ,
Որ ծաղկի Սերմի պես նրա Սերմե՜րը
Չե՛ս կարող ցանել որտեղ կամենաս:
Հիմա Հո՜ղը մեր կարմի՛ր է հագել,
Վշտից դաղվո՜ւմ է, դաղո՜ւմ ինքն իրեն,
Խմած արյունից չէ այդպես կարմրել
Այլ որ դավաճան որդի է սնել:
Կներե՞ն արդյոք քո պապերը քեզ,
Որ արծիվնե՛ր են եղել դարեդար,
Հո՜ղն ամոթ ունի, դու ամոթ չունե՞ս,
Որ դավաճանի խարանը հագար:
Նման բան եղե՞լ է՝ արծիվը հանկա՜րծ
Դիրքերն իր զիջեր՜, վհատվե՜ր,
Նման բան չի՛ եղել, նման բան չկա՜ր-
Որ հո՜ղն ամոթից գետինը մտներ:
Հո՜ղը, չի՛ ներում դավաճան որդուն ՝
Նրա ողջ կյանքում դառնում է անե՛ծք:
…Դավաճա՛ն, քեզ մահ օտար հողերում
… Մեր Հողն ամո՜թ ունի, դու ամոթ չունես:
