Статьи

     Չէ՛, չի լինում … Չի ստացվում … Միևնույնն է դա իմ ուժերից վեր է … Ինչքան անտանելի կարող են լինել այս գիշերները … Ինչքան ատելի կարող է լինել լիալուսինը … Ինչքան անիմաստ կարող են լինել քո իսկ պաշտելի երգի բառերը … Անհնար է գլուխդ դնել բարձին ու հանգիստ քնել, երբ սիրտդ, միտքդ ու ամբողջ էությունդ քո սենյակից դուրս է .. Երբ ինքդ էլ չգիտես թե որտե՞ղ փնտրես նրանց, որպեսզի կարողանաս ետ բերել ինչ գնով էլ ուզում է լինի … Չէ՛, անհնար է … Փորձում ես ձևացնել, թե ամեն ինչ ուղղակի հիանալի է, որ կյանքը հիասքանչ է … Բայց ես անսիրտ չեմ … Ես ունեմ սիրտ, որը այս աշխարհում ապրում է միայն քեզնով, շնչում է միայն քո բույրը և լսում` միայն քո ձայնը … Դե արի ու սրտին բացատրի, որ դու ուղղակի մի ակնթարթ էիր, դե արի ու նրան հասկացրու, որ անցյալը էլ քոնը չէ, որ այն երբեք քեզ հետ չի քայլում … Անցյալը անցյալ է, ինչքան էլ որ ջանաս այն դարձնել ներկա … Անտանելի դժվար է փակել աչքերդ ու այդ մթության մեջ չտեսնել քո իսկ ձեռքերով նկարած անցյալի գեղեցիկ տեսարանները։ Անհնար է չհիշել, չտրվել հիշողություններին ու երազանքներով լեցուն մտքերին … Անհնար է ապրել, երբ դու էլ չկաս … Շարժվել առաջ, երբ դու ուղղակի «մահացած» ես … Կատարել այս կյանքում գոյատևելու այդ խղճուկ միսիան … Այո՛, ես գոյատևում եմ, քանզի դադարել եմ ապրել քեզնից հետո … Անհնար է զսպել երկնքի պես անձրևել ցանկացող աչքերիդ արցունքները … Անհնար է լռել, երբ սիրտդ ուղղակի պայթում է անզորությունից … Երբ ուղղակի ուզում ես կանգնել այդ անձրևի տակ ու գոռալ, թե որքան շատ ունես այդ մեկի կարիքը … Առավել դժվար է գրել այս տողերը, հենց քեզ ուղղված այս տողերը ու գիտակցել, որ դու երբեք էլ դրանք չես կարդա ….
     Չեմ խնդրում, որ ետ վերադառնաս, չեմ խնդրում` նորից լինես կողքիս … Ուղղակի խնդրում եմ` հասկացրու սրտիս, որ դու էլ չկաս, հասկացրու նրան, որ էլ երբեք չես գալու, հասկացրու, որ այս կյանքը լի է հուսահատություններով ու հավերժական թվացող ակնթարթներով … Խնդրում եմ հասկացրու նրան այս գրողի տարած իրականությունը … ՔԱՆԶԻ ԵՍ ԱՆԶՈՐ ԵՄ … ՔԱՆԶԻ ԻՄ ԻՍԿ ՍԻՐՏԸ ԻՆՁ ԼՍԵԼ ՉԻ ՈՒԶՈԻՄ .. … Չի ստացվում … Միևնույնն է դա իմ ուժերից վեր է … Ինչքան անտանելի կարող են լինել այս գիշերները … Ինչքան ատելի կարող է լինել լիալուսինը … Ինչքան անիմաստ կարող են լինել քո իսկ պաշտելի երգի բառերը … Անհնար է գլուխդ դնել բարձին ու հանգիստ քնել, երբ սիրտդ, միտքդ ու ամբողջ էությունդ քո սենյակից դուրս է .. Երբ ինքդ էլ չգիտես թե որտե՞ղ փնտրես նրանց, որպեսզի կարողանաս ետ բերել ինչ գնով էլ ուզում է լինի … Չէ՛, անհնար է … Փորձում ես ձևացնել, թե ամեն ինչ ուղղակի հիանալի է, որ կյանքը հիասքանչ է … Բայց ես անսիրտ չեմ … Ես ունեմ սիրտ, որը այս աշխարհում ապրում է միայն քեզնով, շնչում է միայն քո բույրը և լսում` միայն քո ձայնը … Դե արի ու սրտին բացատրի, որ դու ուղղակի մի ակնթարթ էիր, դե արի ու նրան հասկացրու, որ անցյալը էլ քոնը չէ, որ այն երբեք քեզ հետ չի քայլում … Անցյալը անցյալ է, ինչքան էլ որ ջանաս այն դարձնել ներկա … Անտանելի դժվար է փակել աչքերդ ու այդ մթության մեջ չտեսնել քո իսկ ձեռքերով նկարած անցյալի գեղեցիկ տեսարանները։ Անհնար է չհիշել, չտրվել հիշողություններին ու երազանքներով լեցուն մտքերին … Անհնար է ապրել, երբ դու էլ չկաս … Շարժվել առաջ, երբ դու ուղղակի «մահացած» ես … Կատարել այս կյանքում գոյատևելու այդ խղճուկ միսիան … Այո՛, ես գոյատևում եմ, քանզի դադարել եմ ապրել քեզնից հետո … Անհնար է զսպել երկնքի պես անձրևել ցանկացող աչքերիդ արցունքները … Անհնար է լռել, երբ սիրտդ ուղղակի պայթում է անզորությունից … Երբ ուղղակի ուզում ես կանգնել այդ անձրևի տակ ու գոռալ, թե որքան շատ ունես այդ մեկի կարիքը … Առավել դժվար է գրել այս տողերը, հենց քեզ ուղղված այս տողերը ու գիտակցել, որ դու երբեք էլ դրանք չես կարդա ….
     Չեմ խնդրում, որ ետ վերադառնաս, չեմ խնդրում` նորից լինես կողքիս … Ուղղակի խնդրում եմ` հասկացրու սրտիս, որ դու էլ չկաս, հասկացրու նրան, որ էլ երբեք չես գալու, հասկացրու, որ այս կյանքը լի է հուսահատություններով ու հավերժական թվացող ակնթարթներով … Խնդրում եմ հասկացրու նրան այս գրողի տարած իրականությունը … ՔԱՆԶԻ ԵՍ ԱՆԶՈՐ ԵՄ … ՔԱՆԶԻ ԻՄ ԻՍԿ ՍԻՐՏԸ ԻՆՁ ԼՍԵԼ ՉԻ ՈՒԶՈԻՄ ..