Статьи

Դրսում աշուն է՝

Մեղրահա՜մ թախիծ,

Իսկ ես լցվա՜ծ եմ ցնծությամբ տխուր,

Արցո՜ւնք եմ քամում վճիտ ակունքից

Ու լցնում աշնան խորքերը թափուր:

Իմ սրտում հիմա ծառե՜ր են ծաղկած

Ու գարնան շո՜ւնչն է բուրում իմ ներսից,

Ասես հոգիս է խենթանում հյուսված

Ինչ-որ հոգևոր կապույտ տարածքից:

Լցվում են աշնան խորքե՜րը թափուր

Խենթ ցոլանքներով բառեր հի՜ն ու նո՜ր,

Ասես աշունը նոր թա՜փ է ստանում

Ծնելով մի նոր Գարուն հոգևոր:

Ու հարափոփո՜խ…

Ու մնայուն միշտ…

Աշունը այսօր դարձել է Գարուն

Ու նրա խորքից տխո՜ւր, անձկալի

Հոգևոր Գարնան մի դե՜մք է նայում…