Ասո՜ւմ են Սերը թևեր է տալիս և հնարավորություն կտրվել հողից բարձրանալ երկինք և այդ հեռավո՜ր-հեռավոր անհունում, բացարձակ լռության մեջ լսել թե ինչպես է բաբախում սիրտը՝ այդ անհասկանալի՜ ու զգայուն «արարածը»:
Բայց այս ամենը դու չե՛ս կարող անել միայնակ:
Մենակությունը քեզ մեխերի նման գամել է հողին և թույլ չի՛ տալիս քեզ սավառնել այնտե՜ղ, որտեղ միայնակ արգելվում է թափառել:
Եթե նույնիսկ մի՜ պահ հաջողվում է ապա դա նմանվում է, որ թևեր ես առել, թռչո՜ւմ ես, բայց քամու շոյանքը դեմքիդ չկա՜, դու չե՛ս զգում ո՛չ արագություն ու ո՛չ էլ շարժում:
Այնտեղ, որտեղ ձգտում ես լինե՜լ - պետք է լինեն երկո՜ւ սիրտ, երկո՜ւ շունչ, որպիսզի կարողանաս գնահատել քո՜, կողքինիդ թևերի թափահարումն և միասին առաջ սուրալու գերհաճելի փաստը:
Աստվա՜ծ իմ, մոռացե՜լ ենք հողից պոկվելու մեր կարողությունը (որոշ մարդիկ էլ ասո՜ւմ են, իբր դա արդեն մոդա չէ) և այսպես էլ ապրո՜ւմ ենք՝ գլուխներս մտցրած վերմակի տակ, վախենալով զգացմունքներն արտահայտելուց, ամաչելով մարդկանցից, որոշները նաև Աստծուց…
* * *
Վերևից երևաց մի ահռելի դաշտ, բազմաթի՜վ կապո՜ւյտ, կարմի՜ր, սպիտակ և ամենասարսափելին՝ դեղին ծաղիկներով, (ասո՜ւմ են դեղինը Ստի գույնն է):
Հավաքեց մի մեծ փունջ առանց դեղին ծաղիկների, սեղմեց կրծքին, ժպտաց:
Գիտակցում էր, որ աչքերը փա՜կ են, բայց իրոք տեսնում էր ինքն իրեն՝ ուրա՜խ, երջանիկ…
Հետո մի պահ հասկացավ, որ հասել է ամենաբարձր գագաթին ու վախենում է բարձրությունից, վախենում է իր զույգ թևերից, քանի որ կողքը չի՛ լսում մեկ այլ զույգ թևերի թափահարումը:
Հեռվի՜ց, շա՜տ հեռվից լսեց իր անունն ու սայթաքե՜ց…ընկա՛վ ցած՝ դեղին ծաղիկների մեջ:
- Լսի՜ր, որտե՞ղ ես, խոսո՜ւմ եմ, չե՛ս պատասխանում, ժպտո՜ւմ ես, երբ պետք է բարկանաս: Գլուխս մոտեցնում եմ կրծքիդ ետ ես հրում:
Կողքը նստած տղամարդը առանց մեջքին թևեր ունենալու ծիծաղելի թվաց նաև զարհուրելի իր դեղին վերնաշապիկով:
- Ես խոսո՜ւմ եմ, բացատրո՜ւմ, իսկ դու քնո՜ւմ ես կամ մտքերով թռչո՜ւմ ես չգիտեմ ուր որտե՞ղ էիր, եթե գաղտնիք չէ:
- Ե՞ս, ե՜ս ի՜մ մոտ էի, ի՛նքս ի՜մ մեջ:
- Իսկ ինձ կարելի՞ է, ե՛ս էլ լինեմ քո մոտ- քո մեջ:
- Ո՜չ, հակառակ դեպքում չենք կարող բաժանվել, գնա՜ խնդրում եմ…ինձ պետք չեն թևերը, երբ դեմքիս չեմ զգալու քամու շոյանքը:
