Սերը ինձնից (թե իրենից) հեռանալիս
Ի՞նչու ո՜չ մի բառ չասաց.
«Հուսա՜» կամ էլ «Սպասի՜ր»
… Այդպես անխոս հեռանում են
Վերջին շնչում՝
Մահանալի՜ս,
Խեղդվելիս…
Այդպես անխոս հեռանում են
Հարազատի՜ց, մտերիմից՝
Նեղացա՜ծ ու գլխիկո՜ր,
Երբ թվում է թե ամե՜ն ինչ
Արդեն ասվե՜լ ՝
Անիմա՛ստ է կրկնելը
Ամեն օր…
Ո՜վ գիտե թե ի՞նչ ասել է.
Արմատներով խորացած քա՜ղցր-քա՜ղցր
Մի զգացում,
Որն ակամա ո՞ւր էլ լինես -
Քեզ իր մոտ է միշտ կանչում…
-------------------------------------
Անձրևո՜ւմ է օրը դաժան,
Ու երկի՜նքն է ծանակում,
Ա՜խ, Նա ինձնից շուտ հեռացավ՝
Հիմա՜ իր մո՜տ է կանչում:
Քարացել է մի «Հուսա՜լ»
Թանձրացել է մի «Սպասո՜ւմ»
Տեսնես ո՞վ է վերևում
Հոնգո՜ւր-հոնգո՜ւր արտասվում: