Դու թույնի հետ համաձայն ես,
Քանի երես, երկտակ՝ աչքունք,
Թե չես գոռում, գուցե ձայնես,
Կռնակ չանեն թև ու թիկունք։
Ահից ապշած մեկը թմրել,
Զառ է բռնում խելքակտուր,
Մայրացուիդ փայլն է խամրել,
Անուշահոտ վարդն է քափուր։
Էլ ո՞վ մնաց տողատակին,
Էջաստորը թանձր է թվում,
Միաշաբաթ այս կիրակին
Թե անցնում է․ ցավս է չվում։