Ոչ ոք ապահովագրված չէ դժբախտ պատահարներից:
Տեսնելով այս ընտանիքի վիճակը՝ մի քանի րոպեում կորցրել են ամեն ինչ բառի ամենալայն իմաստով, ակամայից հարց է առաջանում, թե ի՞նչով է մեզ աջակցում մեր համայնքը և պետությունը: Ո՞րքան են գնահատում մեր վճարած հարկերի տիրակալները մեր կյանքը և մինիմալ կենսաապահովածությունը: Ո՞րքան արժե կարող ղեկավարի համար պատիվը ու թասիբը: Ո՞րքան օպերատիվ կարող է գործել իշխանավորը անհրաժեշտ հարցի լուծումը ամենասեղմ ժամկետում գտնելու համար:
Նշեմ 2 փաստ.
1. Դիլիջան համայնքի ղեկավար՝ 200.000դր., ապամոնտաժվող շինության մնացուկ երկաթբետոնե սալեր, դռներ և լուսամուտներ: Այս ամենը անհայտ ժամկետներում:
2. Մարզպետի կողմից հաստատված 1.350.000դր.: Անհայտ ժամկետում:
Մի ամբող ընտանիք՝ անչափահաս երեխաներով, զրկված է պարենից, հագուստից, փաստաթղթերից, գումարից, գույքից և տանիքից, իսկ մեր չինովնիկները՝ սկսած գյուղի լիազորից մինչև համայնքապետ, մարզպետից մինչև պատգամավոր, փափուկ բարձ դնելով տուժած ընտանիքի գլխի տակ, միաբերան կրկնում են, որ տեղյակ են և կփորձեն մի բան անել: Երևի:
Այ հարգելիներս, այ ձեր մի մասի պերճաշուք լեզվին մեռնեմ, մյուս մասի պաշտոնին և հնարավորություններին, մի՞թե գոնե ձեր PR-ի, ձեր քաղաքական պաշտոնի արդարացված լինելու փաստը արձանագրելու համար, առաջիկայում ձեր ընտրություններին ապահովագրված ձայներ ստանալու համար չեք փորձում հարցի լուծումը հրատապ գտնել ու օգնության ձեռք մեկնել փողոցում հայտնված ՀՀ քաղաքացիներին: Հեղափոխությունից հետո հավասար չե՞ն արդյոք ՀՀ քաղաքացիները, ՀՀ քաղաքացին չէ՞ արդյոք երկրի գլխավոր ներուժը, ՀՀ գյողացին չէ՞ կերակրում քաղաքը, ժողովուրդը չէ իշխանությունը (Իշխանության ներկայացուցիչները հայտնվել են ծանր դրության մեջ): Եթե Աստված մի արասցե ձեր մերձավորի հետ նման դեպք պատահեր, արձագանքը կլիներ նույն կերպ, թե՞ ակնթարթային:
Ընտանիքը չգիտի այլևս ում դիմի, որ հարցին հստակ և շոշափելի լուծում տան:
Կոչով դիմում եմ բոլոր գործարարներին, բարերարներին, համարժեք հնարավորություն ունեցող մարդկանց.
Դիլիջան համայնքի Խաչարձան գյուղի ընտանիքը ունի բոլորիդ ՀՐԱՏԱՊ օգնության կարիքը: ԱՐՁԱԳԱՆՔԵՔ ԽՆԴՐՈՒՄ ԵՄ:
Տուժած ընտանիքի կոնտակտային հեռ. 077 86-82-32 Լենա Հակոբյան
