* * *
Ե՞ս էլ վերցնեմ բղավեմ.
«Ո՞վ կա այդտեղ, գոնե մե՜կն ու մեկը»
Պատուհանից դո՜ւրս նայեմ՝
Չնկատե՜մ ցերեկը:
Ու գիշե՜րն իր մութ աչքերով
Կո՜ւլ տա վերցնի ինձ գիրկը-
Բացատրի՜, որ բղավելով
Չի՛ հանդարտվում միտքը…
Ո՞վ կա այդտեղ,
Գարնան տեղը ո՞վ է եկել ինձ այցի,
Որ ո՛չ քաղցր է, ո՛չ աղի,
Ո՛չ արցո՜ւնք է, ո՛չ արյուն,
Չորանո՜ւմ է այտերիս ու
Աչքերիս հետ խաղում:
Գարունը ինձ թո՜ւյլ էր տալիս
Խաղալ չքնա՜ղ կրծքի հետ,
… Գարնան տեղը ո՞վ է թառել պատուհանիս
Եվ ի՞նչ անեմ նրա հետ…
