* * *
Ժամանա՜կն իր մատներով
Շա՜տ է խեղդել պոետներ,
Իսկ Մուսանե՜րն անվրդով
մնացել են
Մուսաներ:
* * *
Անզգույշ գրի՜չս մարմնի՜դ կպավ-
Ասես աշխարհում մի խեցի՜ խազվեց,
… Մի մարգարի՜տ նեղացավ
Ու խեցու մեջ արտասվեց:
Խեցին ճաքե՜ց արցունքներից-
Մարգարիտին բա՜ց թողեց,
Մարգարիտին առանց խեցի՜
Օկիանոսը կո՜ւլ տվեց:
* * *
Մի խեցի՜ է աչքիս առաջ-
Արցունքների՜ց պայծա՜ռ, ջի՜նջ,
… Եվ գրի՜չս հուսախաբված՝
Դատա՜րկ ինչպես սի՜րտը իմ…
Թե ո՞ւր գնաց Մուսան ի՜մ-
Աստվա՜ծ վկա՛, չգիտե՜մ,
Սակայն մի բա՜ն գիտեմ վստահ-
Ո՜ւմ գրկում էլ որ պրկվի՜,
Ո՜ւմ ձեռքերում գալարվի՜,
Իմ Մուսա՜ն դա՛ ի՛մ Մուսա՜ն է
Իմ Մուսա՜ն էլ կլինի՛: