Երբ հարբա՜ծ է Բան գրողը-
Աչքին ոչի՜նչ չի գալիս
Ի՜նքն է ու իր գրած տո՜ղը, որ կարդո՜ւմ է
…ու լալիս:
*
Ի՜մ նաև քո՜
Ճամփան ազատ,
բայց մարդ չկար բարևելու-
Մենք ընտրեցինք մի ճանապա՜րհ
ու գնացի՜նք անհուններում
Դեգերելու:
Ո՛չ օրինակ ծառայեցինք,
Ո՛չ էլ փաստով ուրախացանք,
Ինչ տրվա՜ծ էր – վայելեցինք,
Ինչ, որ զգացի՜նք
մեզ հետ տարանք:
Թե ո՞ւմ էր պետք ճամփան անմարդ-
Մենք այդպե՜ս էլ չհասկացանք,
Պա՜րզ էր, մաքո՜ւր, շիտա՜կ ու հարթ
Միևնո՜ւյն է «վերջ» -ին հասանք: