Գիտուն բրամինը (կամ բրահման – Հնդկաստանում բարձրագույն սոցիալական խմբի անդամ) մի օր գալիս է իմաստուն թագավորի մոտ ու ասում.
«Ես ինչպես հարկն է յուրացրել եմ սրբազան գրքերի գրվածքները և ուզում եմ քեզ ճշմարտությունն ուսուցանել»:
Թագավորը նրան պատասխանում է.
«Ես կարծում եմ՝ դու դեռ բավարար չափով խորամուխ չես եղել սրբազան գրքերի ասելիքի մեջ: Գնա և ջանա ճշմարիտ, կատարյալ ըմբռնման հասնել, և այդժամ ես քեզ իմ ուսուցիչը կընտրեմ»:
Բրամինը գնում է ու ինքն իրեն ասում.
«Այսքան տարի սուրբ գրություններն եմ ուսումնասիրել, իսկ նա ասում է, թե իրեն չեմ հասկանում: Թագավորի ասածն ուղղակի անհեթեթություն է»:
Չնայած թագավորից հիասթափությանը՝ նա նորից ուշադիր կարդում է սրբազան գրքերը, բայց երբ դարձյալ գալիս է թագավորի մոտ, նրանից նույն պատասխանն է ստանում: Երկրորդ մերժումից հետո բրամինը գալիս է տուն, առանձնանում է իր խցում ու նորից սկսում է վերընթերցել սուրբ գրքերը: Երբ նա, ի վերջո, սկսում է հասկանալ գրությունների ներքին իմաստը, միտքը պայծառանում է, ու նա սկսում է գիտակցել, որ հարստությունը, պատիվները, արքունական կյանքն ու երկրային բարիքները ոչինչ են: Այդ ըմբռնելուց հետո նա նվիրվում է ինքնակատարելագործմանը, իր մեջ աստվածային նախասկիզբն արթնացնելուն ու այլևս չի վերադառնում թագավորի մոտ:
Անցնում է մի քանի տարի, և թագավորն ինքն է գալիս բրամինի մոտ, ու այս անգամ տեսնում է բոլորովին ուրիշ բրամինի, տեսնում է իմաստությամբ ու սիրով լի մի ծերունու: Թագավորը ծնկի է իջնում նրա առաջ և ասում է.
«Հիմա ես տեսնում եմ, որ դու լիովին ըմբռնել ես սուրբ գրության ճշմարիտ էությունն ու իմաստը և հիմա, եթե հաճես, պատրաստ եմ լինել քո աշակերտը»:
