Հայրենի՜քը արյան հո՜սք է՝
խե՜նթ ու խելառ վազվզող,
Հայրենի՜քը սրտի խո՜րքն է-
քեզ անընդհատ տո՜ւն կանչող:
Ո՜ւր էլ լինեն զավակներն իր,
որ մի օտա՜ր թփի տակ,
լո՜ւրթ կանչերը հայրենիքի
ետ են կանչում անդադար:
Ինչպես մա՜յրն է կանչում որդուն
ձեռքը դրած իր կրծքին,
ինչպես հա՜յրն է լուռ աղերսում
ա՜չքը հառած երկնքին:
Փոշի դարձած մեր պապերի՜
աճյուններից վեր ելնո՜ղ -
ջո՜ւրն ուրիշ է հայրենիքի՝
ո՜ւժ ու եռանդ պարգևող:
հո՜ղն ուրիշ է, բո՜ւյրն ուրիշ է
հա՜մն ուրիշ է՝ կատարյալ,
ո՜ւժն իր կարծր քարերից է
դառնո՜ւմ խաչքար աննման:
Հայրենիքի ցա՜վը խորն է՝
քո ցավի պես մորմոքո՜ղ,
Հայրենիքը սրտի դո՜ղն է
Երբ որ ցա՜վը չի ունենում ամոքող:
Սև՜ չի բախտը հայրենիքի՝
այլ՝ ծիրանի՜ պայծառ գույն,
երբ բառերը ամե՜ն երգի
աղոթքնե՜ր են դառնում լուռ:
Արցո՜ւնք չունի հայրենիքը՝
այլ արտասուք միմիա՛յն,
երբ, որ անկոչ խո՜ւլ չարիքը
դո՛ւռն է թակում անպաշտպան:
Հայրենիքով որքա՜ն ապրես,
Որքա՜ն պաշտես դու նրան,
Հավերժական շարժիչի պե՜ս
Կբաբախի քեզ համար:
Հայրենի՜քը սրտի խո՜րքն է-
քեզ անընդհատ տո՜ւն կանչող,
Հայրենի՜քը արյան հո՜սք է՝
խե՜նթ ու խելառ վազվզող: