Անձրևում է ու ցուրտ է: Բուդդայական փոքրիկ մենաստանի միայնակ վանականը Վեդաներ է կարդում: Մութ է արդեն: Հանկարծ դուռ թակում են, ու շեմին ամբողջովին թրջված մի կին է հայտնվում:
-Մոլորվել եմ, - ասում է նա, - թույլ տվեք ձեզ մոտ գիշերել:
Վանականը կնոջը տանում է սենյակ ու շարունակում է ընթերցումը:
-Մրսո՛ւմ եմ, - որոշ ժամանակ անց ասում է կինը:
Վանականը բրդյա շալ է տալիս նրան, բայց քիչ անց կինն ասում է.
-Նորի՛ց մրսում եմ:
Վանականը տաք բաճկոն է նրան տալիս ու շարունակում է կարդալ:
-Մրսո՛ւմ եմ, - դարձյալ տրտնջում է կինը:
Վանականը ծածկոց է բերում, դրանով պարուրում է կնոջն ու վերսկսում է Վեդաների ընթերցումը: Բայց մի որոշ ժամանակ անց կինը նորից է տրտնջում, թե մրսում է: Վանականը կնոջ առջև է կիտում մենաստանում եղած բոլոր շորերն ու ծածկոցները: Ի վերջո, կինն այլևս չի կարողանում թաքցնել իր բուն ցանկությունն ու ասում է.
-Ձեզ տեղեկացնեմ, որ այսպիսի եղանակին հանգուցյալ ամուսինս ինձ ոչ թե շորերով, այլ իր մարմնով էր տաքացնում:
-Տիկի՛ն, - հանդարտ պատասխանում է վանականը, - այս եղանակին ես ինչպե՞ս գտնեմ ձեր հանգուցյալ ամուսնու մարմինը:
