Մի կյանքը շա՜տ էր - քեզ հասկանալու,
Որ սխալվե՜լ եմ ու սխալվե՜լ անդարձ,
Հազա՜ր ու մի հարց ունեմ քեզ տալո՛ւ,
Որոնց պատասխան
Չկա՛ անկասկած:
*
Ճանապարհներին ցավե՜ր եմ տեսել,
Մոխրացած սերե՜ր,
Դա՜վ ու խարդավանք,
Միլիո՜ն ու միլիո՜ն ձեռքեր եմ տեսել -
Դեպի քեզ պարզած…
Պղինձ - դեմքե՜ր եմ տեսել -
Որդի կորցրած կանանց աչքերում,
Պողպատյա ամուր նյարդե՜ր եմ տեսել-
Դստերը թաղող
Հայրական ձեռքում…
Մահացող մարդու շուրթե՜ր եմ տեսել
Դողացո՜ղ ու ծե՜ր…
Կյանքից հեռացած մանո՛ւկ եմ տեսել,
Որ պետք է ապրե՜ր ու…ապրե՜ր…
Տեսել եմ ինչպես էր տանջվում մայր-Գա՜յլը
Թակարդն ընկած իր ձագի կողքին,
… Քեզ համար որդի՜դ է ամենաթանկը,
Ու թակա՜րդն ընկած մարդկային հոգին…
Ինձ համար թա՜նկ են
Մա՜յրս, Դո՜ւստրս, Որդի՜ս,
Պատի՜վս անկասկած…
Ուրեմն ասա ի՞նչու է կյանքը
Այսքան անկատա՜ր-անարդար…
*
Մե՜կն է պատասխանը գազան Աշխարհի՝
«Չվիճե՛լ Մտքի՜, Հոգո՜ւ, Խղճի՜ հետ,
Փա՜ռք տալ առեղծված ուժին երկնային,
Որ ինչ որ եղե՜լ է՝
Քե՛զ հետ չի եղել …»
