Ուզո՞ւմ եք լսե՜լ, թե ամեն անգամ
Ո՞ր բա՜ռն է սիրտը ջերմությամբ լցնում,
Ո՞ր բա՜ռն է լեզուն դարձնում քացրահամ՝
Հո՜ւյս տալիս, ո՜ւժ տալիս, հավա՜տ ներշնչում:
Ո՞ր բա՜ռն է սիրտը վերուվար անում,
Ո՞ր բա՜ռն է լա՜ցը սեղմում իր կրծքին,
Ո՞ր բառն է ցավը իր վրա վերցնում
Ու քո փոխարե՜ն բարձրանում խաչին:
Ո՞ր բառն է գալի՜ս ինչպես չսպասվա՜ծ
Տա՜ք օրվա նման հայտնվում,
Ո՞ր բառն է քե՛զ Իր գրկի մեջ առա՜ծ
Ոսկորներդ տաքացնում:
Դա բա՜ռն է, երբ դե՜ռ այն չարտասանած
Քեզ ներարկում է ո՜ւժ աստվածային,
Աշխարհում եղա՜ծ-չեղածն անտեսած
Քեզ կո՜ւռք է սարքում միջմոլորակային:
Քեզ բա՜ռ կոչեցի, Կներե՜ս ինձ Մայր-
Բա՜ռ-Բա՜ր-Մա՜յր- մի Արեգակ,
Քանզի չե՛ս իջնում շուրթերիցս վա՜ր
Եվ միշտ ինձ զգո՜ւմ եմ քո կրծքի մեջ տաք: