Արհեստական է կյանքը անհունում,
Նախագծել են անհոգի մարդուն,
Դիտորդի համար կա՞ տարբերություն,
Ո՞վ է մտքերն իր այս պահին կարդում։
Անփաստարկ բան է մեծ լռությունը,
Թե որ աղմուկն է անկախ մեծություն,
Քվանտից մինչև երկնային Տերը
Դիրքավորվում են, քանի չես դիտում։
Շարակարգի մեջ պորտը կտրածին
Տրոհելով են մահին մոտ անում,
Օրապակասին ասում թերածին,
Դեն ձգելով են վերարկուն հանում։
Հնարքից հրաշք օրենքը նույնն է,
Ուղեղի մեջ են մտքերը ծնվում,
Դատողությունը սպանիչ թույն է,
Թե փորձիդ հաշվին ոչինչ չի սնվում։
Այս անգոյության մեծ պայթունն էլի
Տեղահան սիրտս է մտքից դուրս շեղել,
Ասես հուշերում քո անմեկնելի
Հրապույրներն եմ անցյալից պեղել։
