Վերջերս ծանոթ ընտանիքը ընդմիշտ արտագաղթեց Եվրոպա: Քեֆ ու ուրախություն արեցին: Բոլորը շնորհավորում էին նրանց: Ես չկարողացա շնորհավորել, քանի որ հիշեցի մի տխուր պատմություն:
70-ական թվականներին առաջին անգամ մեկնում էի արտասահման: Ուրախությանս չափ ու սահման չկար: Օդանավակայանում, մեկնողներից մեկին ճանապարհում էին 100-ից ավելի մարդիկ: Տարօրինակն այն չէր, որ մեր համեմատ, նրան բազմություն էր ճանապարհում, այլ այն, որ բոլորն, անխտիր, լաց էին լինում: Հետաքրքրությունս այնքան մեծ էր, որ մոտեցա արտասվող երիտասարդներից մեկին և հարցեցի, թե ինչու՞ են բոլորը լաց լինում:
-Ընտանիքով մեկնում են արտասահման, - լացակումած պատասխանեց երիտասարդը:
-Է՜հ, մենք էլ ենք գնում, -ասացի, -երկու շաբաթից վերադառնալու ենք տուն: Ի՞նչու եք լալիս:
-Ախր, նրանք գնում են Ամերիկա:
-Երանի նրանց աչքերին, Ամերիկան կտեսնեն, -ասացի:
-Նրանք ԸՆԴՄԻՇՏ են գնում:
-Ընդմի՞շտ, - զարմացա ես և ուրախությունս փոխվեց տխրության:
Այդ օրվանից, երբ լսում եմ արտագաղթի մասին, հիշում եմ օդանավակայնանի այն ողբերգական տեսարանը:
Միշտ դեմ եմ եղել արտագաղթին՝ անկախ ամեն ինչից:
