Սարսափելի՜ են խելացի կանայք-
Նման փոթորկի՝ ո՛չ պակաս, ո՛չ ավել,
Ինձ մի՛շտ ձգել են խելացի կանայք՝
Երևի ցանկացել եմ փոթորկվել…
Խելացի կնոջ պես «սպասե՜լ»
Ո՛չ ոք չգիտի,
Մենա՛կ չմնալ մենակության մեջ-
Դա նրա համար խա՜ղ է մանկական,
Կարող է ուղղված մե՛կ հարցին խրթին
Ունենալ հարյո՜ւր պատասխան…
Հիմա երևի խելացի կանա՜յք
Տողերս են կարդում,
Անկասկած ունեն միլիո՜ն պատասխան,
Բայց դե ճի՛շտն աած ինձ մե՜կն է տանջում՝
Ա՜յն մեկը, որը
Չունի՜ պատասխան:
Այն մե՜կը, որը դատում է սրտո՜վ,
Կարողանո՜ւմ է բառերը կշռել,
Այն մե՜կը, որն իր աչքերի փայլո՜վ
Ունակ է ամե՜ն ինչ քանդել:
Սպասո՜ւմ է, հայացքը հառած դռանը,
Որտեղից ո՛չ ոք դեռ ներս չի՛ մտել,
Ա՛ռ է համարում մենակությանը,
Իսկ ես ուզո՜ւմ եմ
Փոթորկվել…