Մենա՜կ էր պոետը…ու նրա ներսում ո՛չ մեկը չկար,
Չէ՜, ո՜չ թե տխուր էր պոետը՝
Այլ Լո՜ւյսն էր պակաս…
Մի բառի վրա էր կանգնել, բա՜ռ, որ ներսն էր կրծում,
Լույսը՝ լույսի մեջ արարվե՜լ,
Սակայն մո՜ւթ էր ներսում…
Աչքերի մեջ ի՜նչ-որ շող կա՜ր, թախիծի մեջ՝ չոր ժպիտ,
Կնճիռների վրա կյանքի՜
Մարմնավորո՜ւմն էր տտիպ…
Դեռ երե՜կ էր, որ իրեն տխո՜ւր բաներ պատմեցին,
Պատմողները ծիծաղեցին
Ու լքեցին պոետին:
Ճո՜րտը մնաց արդարության, ազնիվ գերին մաքուրի՜,
Ու ծարավեց Լույսին արդար
Անկե՜ղծ հոգին պոետի:
Պոետի Լույս հոգու համար հազա՜ր ու մի մո՜մ վառվեց,
Պոետն էլի մենա՜կ մնաց -
Մարդկանց համար չփայլեց…
Թե պոետն իր վի՜շտն ունեցավ կամ էլ մշո՜ւշ իր հոգում՝
Դա Ձե՜ր վիշտն է, Ձե՜ր մշուշը,
Որ ցրվո՜ւմ ու ամոքվում են
Պոետների Լո՜ւյս հոգում:
