Ժամանակը ծառս է լինում հանց մի ձի,
Եվ Հրատին ժանգն է կոխում մի հանգի,
Առերևույթ խոռոչներից իմ գանգի
Կախ են տալիս զանգուլակներ վտանգի։
Քար եմ կտրում, թե ապշում եմ՝ աղի ցից,
Մի՞թե կյանք կա մահից հետո անթաքուն,
Մեկն ի՞նչ գեն է դարիճակում արծաթից
Նմուշահան իմ պատկերով սայթաքուն։
Ես ընկնում եմ խարդավանքի ծովն անծիր,
Անթթվածին Է-ին մոտ եմ անրջում,
Կամքը քոնն էր, դու հեգեցիր բազմացիր,
Ինձ պես դժբախտ քանիսը կան այս վերջում։
Քո խռովքի ազդանի՞շն է իմ հոգին,
Ի՞նչ գրգիռ եմ անցողիկին փոխանցում,
Ո՞վ հարություն կտա, ասա, իր զոհին,
Եթե մութն է թևածում իմ փողոցում։
