Եկար վարար անձրևի պե՜ս
Ու ամե՜ն ինչ խառնեցիր,
«Ամեն ինչ» -ը ծա՜ռ ու թուփ չէր՝
Սի՜րտս էր, հոգի՜ս,
Իմացի՛ր:
Եկար վայրի արևի պե՜ս
Ու ամե՜ն ինչ այրեցիր,
«Ամեն ինչ» -ը բա՜կ ու տուն չէր՝
Շուրթե՜րս էին
Իմացի՛ր:
Եկա՜ր, ասե՜ս մի սուրբ պատկեր՝
Հոգո՜վ, սրտո՜վ, պայծա՜ռ, ջի՜նջ,
Երբ մերկացար ձեռքերիս մեջ
Ես մոռացա՜
Ամե՜ն ինչ:
Եկար Տիրոջ զավակի պե՜ս,
Սե՜ր քամեցիր իմ սրտից,
… Ու հեռացա՜ր վայրկյանի պես,
Բա՜յց… մնացի՜ր
«Ամե՜ն ինչ»:
