Ամենախոսուն հատվածը
Ոտքերն են մարդու՝
Դեպի քեզ եկող ոտքերը,
Որոնք երբ լռո՛ւմ են
Ասես սի՛րտդ է պայթում,
Հոգիդ փոթորկվո՜ւմ,
Աչքերդ քո՛ւնն են կորցնում,
Լեզուդ էլ կծկվո՜ւմ,
Ատամներիդ տակ կծիկ է դառնում:
Ասո՜ւմ են,
Երբ լսում ես դեպի քեզ եկող ոտնաձայները՝
Կրկնապատկվում են սրտի զարկերը,
Ո՜չ,
Ավելանում են եռակի՛, քառակի՛ անգամ,
Լուռ ոտքը մա՛հ է կամ անտարբերությո՛ւն,
Մա՜հ-անտարբերությո՜ւն…
Ո՞վ կդիմանա:
Երբ ոտքը լռո՜ւմ է,
Սիրտը չի՛ լռում
Կանչո՜ւմ է, սպասում անդադար:
… Խոսի՛ր ինձ հետ ոտքերի լեզվով -
Ես կհասկանամ:
Չափից ավելի բաբախող սրտեր
Չե՛ն եղել, չկա՜ն,
Դա սրտի ձա՛յնն է ոտքերի ձայնին գումարվում,
Ու նմանվում է սիրտն այդ ժամանակ
Քառատրոփ վազող անսանձ մի ձիու,
Որ Հեռանում է
Ու Կանգ է առնում
Հեռո՜ւ մի տեղում…
…Եվ ստացվում է,
Որ ամենախոսուն հատվածը ոտքերն են մարդու՝
Դեպի քեզ եկող ոտքերի ձայնը,
Որը երբ չկա՝
Սի՛րտդ է պայթում…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
