Հինդու դավանանքի մաս կազմող առասպելներից մեկը պատմում է, թե եղել է մի ժամանակ, երբ բոլոր մարդիկ աստվածներ են եղել: Բայց այդ մարդիկ այնքան են չարաշահում իրենց աստվածային զորությունը, որ Բրահման` արարիչ աստվածը, որոշում է նրանցից հանել այդ աստվածային զորությունը և այն թաքցնել մի այնպիսի վայրում, որտեղ նրանց մտքով չի անցնի փնտրել, ու նրանք այն չեն կարողանա գտնել:
Այս խնդիրը լուծելու համար ժողովի հրավիրված կրտսեր աստվածներն առաջարկում են մարդու աստվածային զորությունը թաղել հողում:
Բայց Բրահման պատասխանում է. «Դա ապարդյուն կլինի, որովհետև մարդը կփորի հողն ու այն կգտնի»:
«Այդ դեպքում մարդու աստվածային զորությունը նետենք օվկիանոսի ամենախորը հատակը», ասում են աստվածները:
Բայց Բրահման նորից առարկում է. «Ո'չ, որովհետև վաղ, թե ուշ մարդը կհետազոտի օվկիանոսի խորքերն ու մի օր հաստատ այն կգտնի ու մակերես կհանի»:
Այդժամ կրտսեր աստվածներն հուսահատված ասում են. «Մենք չգիտենք որտեղ թաքցնել, որովհետև կարծես թե գետնի վրա կամ ծովում մի տեղ չկա, ուր մարդը մի օր չկարողանա հասնել»:
Եվ Բրահաման նրանց ասում է.
«Մարդու աստվածային էության հետ այսպես կվարվենք. Մենք այն կթաքցնենք հենց իր մարմնի խորքերում, որովհետև դա միակ վայրն է, որտեղ նա երբեք չի մտնի փնտրելու»:
Այդ ժամանակից ի վեր, եզրակացնում է առասպելը, մարդը պտտվում է աշխարհի շուրջը, հետազոտում է, բարձրանում է, իջնում, սուզվում է, փորում, որպեսզի գտնի այն, ինչն իր մեջ է:
