Հեռո՜ւ, օտա՜ր քաղաքում
Լուսամուտից կիսաբաց,
Մի կարո՜տ էր երևում,
Երևո՜ւմ էր
Մի հայացք…
Դառը՝ ցավի հետ ձուլվել
Քարացել էր շուրթերին,
Ինչպես ամուլ ծառի ստվերները
Նարնջենու փեշերին:
Կարծես մահը գլխից սկսվել
Դանդա՜ղ սրտին էր իջնում,
Տեսնես ո՞ւմ կամ ի՞նչ էր փնտրում
Հեռո՜ւ, օտա՜ր այդ երկրում:
Ազատությո՞ւն թե
Ոսկի,
Ճոխությո՞ւն թե
Զեխությո՞ւն,
Աստեղային ճաճանչնե՞ր …
Ա՜խր, չէ՞ որ օտար հողում,
Նույնիսկ քամի՜ն, քամի՛ չէ…
Արեգակը դիմակո՛վ է,
Լույսն արարիչ ձեռնոցով,
Կյանքն անճոռնի երախով է՝
Ամե՜ն, ամեն ինչ կլանող …
Անկանգ են բոլոր ստվերները,
Ամեն ծառ ու թուփ արյունոտ,
Պատիվ է - պատիվը վաճառելը,
Մի կաթիլ ջո՜ւրը կում է մի ամբողջ:
Ի՞նչ գտար,
Ի՞նչ կորցրեցիր,
Ի՛մ հայուհի սևաչյա,
Հարստությո՞ւն,
Պատի՞վ, փա՞ռք,
Թե դեմ առար առատությունը կրծող
Ատամներին երկաթյա…
Դե՜ մի՛ տխրիր,
Այս աշխարհում
Միշտ էլ ցա՛վ կա ու չարիք,
… Անհոգ է նա ով կյանքում
Չի՛ կորցրել հայրենիք…
…Հեռո՜ւ օտա՜ր քաղաքում
Լուսամուտից կիսաբաց,
Ինչպես ծառի կեղևին փորագրված մի անուն,
Մի կարո՜տ էր…
Մի հայացք …
01.02.16
