Ես մի՜շտ քեզ փնտրել եմ ա՛յն ժամանակ,
Երբ սրտում ես եղել,
Պարանոցիդ բույրն է եղել
շուրթերիս
Ուշաթափված հիշողությունը
Եվ
Քեզ փիլիսոփայորեն սիրելուս համար
Ընտրել եմ մեռնող երեկոն:
Արցունքնե՜րս թողել եմ
Քո կայարանում՝
Ջե՜րմ, հաճելի մթնոլորտ-
Կի՜ն ես եղել, բայց անաղարտ
Եվ իմ գրկում ծնել
Հանգիստ սպանող կենսոլորտ:
Դարձել ես բանաստեղծությո՜ւն
Լցվե՜լ իմ մեջ,
Հասունացել տո՜ղ առ տող,
Խճճե՜լ ես իմ մեջ
Աշխարհի ողջ գույները՝
Քարկապել լեզուս անունդ տվող…
Թե ի՞նչ թողեցիր քեզանից հետո-
Միայն ե՛ս գիտեմ,
Միայն դո՛ւ,
Առասպել դարձար,
Կենդանի լեգենդ՝
Հազար թելերով գործած
Մի հիշողություն:
Մի գդալ մե՜ղր սև հացին քսած,
Հրդեհից ծնված մի կարո՜տ,
Ես փնտրո՜ւմ եմ քեզ,
Ես չե՛մ գտնում քեզ
Սեփական սրտիս կաթնագույնի մեջ:
Ինչպես որ եկա՜ այդպես չե՛մ գնա,
Կգնամ ծա՜նր, շա՜տ ծանր սրտով,
Գնացի՜ր, սրտիցս դո՛ւրս չեկար,
Միգուցե հեռվից
նայես անվրդով…