Ավագ դպրոցական հասակումս ժամանակակից հայ արձակից մի գիրք ընգավ ձեռս գրադարանից: Ոչ գրքի վերնագիրն եմ հիշում, ոչ էլ՝ հեղինակին: Մենակ հիշում եմ, որ գրքի հիմնական բովանդակությունը Հայաստանն էր, նրանում տիրող սոցիալ - քաղաքական բարքերը, կեղտոտ քաղաքական վիճակը, էդ թվում և իհարկե՝ կնոջ թեման: Հերոսը ապրում էր մի շենքում, որդեղից գշերները էրևում էր իրա դիմացի մոտիկ շենքի բնակարանի անցուդարձը, որդեղ բնակվող մի ջահել էգ գրեթե ամեն երեկո մինետային տեսարաններով հագեցած պո*նոֆիլմեր էր նայում...
Ի վերջո, գրողը իրա հերոսի կյանքը տեղափոխեց Ռուսաստան, որդեղ հերոսը ՌՈՒՍ ԿՆՈՋ հետ մի գիշեր անցկացնելուց հետո իրա ասելիքը ու դրա հետ միասի նաև՝ գիրքը, ավարտեց հետևյալ բառերով. ՝՝ԵՍ ԱՊՐԵԼ ԵՄ ՈՒԶՈՒՄ...՝՝:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շվեդիա, Էնշոփինգ
15.12.2018
