Դաժան է հիշել, բայց երեսուն տարի առաջ այս օրը, դեկտեմբերի 7-ը, եկավ ավելացնելու երկրի, առանց այդ էլ, խառնակ կյանքը։
Երկրի հյուսիսային հատվածն այնպես ցնցվեց, որ, կարծես, մեկեն հողի վերն ու վարն իր տեղը փոփոխեց։
Հողի ցնցվելով էլ երկիրը կորցրեց իր ներկա ու ապագա սերուցքի մի մասին, բայց ի հեճուկս թշնամու, Փյունիկ թռչնի պես նորից հառնեց մոխիրների միջից։
Վրա հասած երկրաշարժը փլատակների տակ առավ մի ամբողջ դարաշրջան` Սովետականը և այդ նույն փլատակների տակից դուրս ելավ մեկ ուրիշը, Ազատ ու Անկախ, Հայաստանի նոր Հանրապետությունունը, որ շարունակի Հայաստան աշխարհի հին ավանդույթներն ու հետագա նոր թռիչքը։
Անհնար է մոռանալ օդում կախված լացն ու կականը, փլատակների տակ հանգչողների պատվին։ Այդ օրը տաք էր, արև, իսկ վեր բարձրացած փոշու նստելուց հետո մեկեն սառեց, ինչպես վիշտն էր սառել շատերի դեմքին։
Ցավ, որ մնայուն է ու քիչ է ասել ցավակցում ենք։
Օրը, որ ընդամենը 19 րոպեից կեսօր պիտի դառնար, ցավալիորեն կմնա բոլորիս հոգում։
Վարդան Գրիգորյան
