Ո՜վ էլ լինես
Ի՜նքդ քո մեջ
Կամ դո՜ւրս քեզնից,
Արմատներդ չմոռանա՜ս,
Քեզ արմա՜տն է պահում այնպե՜ս
Ինչպե՜ս ծառին հարվածներից:
Եթե այրվե՜ս ցավի՜ց, վշտի՜ց
Ու քեզ թվա թե վերջացա՜ր-
Արմատներդ չե՜ն խեղճանա՝
Նո՜ւյնն է ասես թե մշուշո՜ւմ
Ճանապարհդ կորցրեցի՜ր,
Բայց մի քիչ ո՜ւշ նորի՛ց գտար…
Արմատներիդ կառուցվածքը
Բա՜րդ է այնքան,
Որքա՜ն ասես թե վիճելդ գիշերվա հետ,
Երբ վստա՜հ ես, գիտե՛ս հաստատ,
Որ գիշերը կվերջանա՜
Դու կմնաս լույսերի մեջ:
Ու վիճո՜ւմ էր գիշերն ինձ հետ
Դեսի՜ց-դենից,
(և ոչ մի խոսք արմատներից)
Ես չգիտե՜մ-
Ինքը գիտե՞ր թե՞ չգիտեր՝
Այդ անարմատ անաստվա՜ծը
Կարկատո՜ւմ էր հին վերքերս
Վատ դերձակի ասեղի պես…
Ո՜վ էլ լինես
Ի՜նքդ քո մեջ
Կամ դո՜ւրս քեզնից-
Հեռանալո՜վ չե՛ս հեռանում արմատներից,
Քեզ արմա՛տն է պահում այնպե՜ս
Ինչպես հո՜ւյսը ծնունդ առնող
Լուսաբացից:
