Եվ թմրեցի ցավից, չզորացա,
Առվակի պես սարատեցի լանջերն ի վար,
Ծիլ ու ծաղկի նման և չորացա,
Ավելցուկս մնացորդով թիվ էր դժվար։
Այս մի օրս էլ սև-մութ արի, անցավ,
Նվազեցի քանի նիշով համարիչում,
Մեկն ինձ քշեց, մեկն ինձ իր գիրկն առավ,
Ուր ժանգերս հոնգուր-հոնգուր վեր եմ ածում։
Ով ցանկություն ունի, թող որ գնա առաջ,
Ոսկե հատման իր հատվածը կողոմելու,
Ես իմ պարագծից՝ կարկինն առած,
Տրոհել եմ անուր տեղը ողորմելու։