Статьи

     Մայրս բարի ու հասարակ, չուներ գանձեր թաքնված,
     Մայրս ուներ միտք սլացիկ ու աշխարհն էր ոտքի տակ:
     Նա խնամքով փայփայում էր բալիկներին իր փոքրիկ,
     Երբ-որ մի բան չէր հասցնում, չէր դժգոհում իր կյանքից:
     Նա երգում էր «քելե լաո» , երգն այս տխուր ու հուզիչ.
     «ծնողներիս երգն է գիտե՞ս» , -ասում էր ինձ. «սիրելիս»:
     Ես հիշում եմ ամեն անգամ, թե ինչպես էր նա հուզվում,
     Շրթունքներից երգն այդ հնչում, բայց դեմքը միշտ այլայլվում:
     Մայրս մեզ միշտ խրատում էր՝. «Ապրեք այնպես,
     Որ կյանքում չփոշմանեք ձեր արածից, ամոթ չապրեք աշխարհում»:
     Ու հիմա եմ ես հասկանում խոսքն այս հզոր ու անգին,
     Որ ասում էր մայրս բարի, իմ սիրելի, թանկագին:
     Երբ մեծացավ, հիվանդացավ, հոգուս տխրություն իջավ
     Ու չէի կարող հավատալ, սիրտս զգաց մի մեծ ցավ:
     Նա երբեմն ինձ չէր հիշում, երկար նայում էր դեմքիս,
     Եթե հանկարծ տեղն էր բերում, համբուրում էր աչքերս:
     Ներիր մայրիկ, եթե ես քեզ չեմ խնամել ավելին,
     Կամ եթե քեզ չեմ հասկացել, բարկացրել եմ անտեղի:
     Հիմա չկաս, երկնքում ես, այնտեղից ես մեզ նայում,
     Գիտեմ, հիմա էլ հսկում ես զավակներիդ, փայփայում:
     Երազումս քեզ միշտ տեսնում, գրկում եմ ու համբուրում,
     Կարծես կարոտս եմ առնում, զարթնում ու հանգստանում: