Идет загрузка...
Сегодня:  Четверг, 28 Марта, 2024 года

Статьи

Մի կտոր կավ Կամ Բախտն ափի մեջ

20:18, Вторник, 25 Сентября, 2018 года
Մի կտոր կավ Կամ Բախտն ափի մեջ
    
    

Երբ Տերը կավահողից ստեղծեց Մարդ արարածին, ավելացավ մի կտոր կավ:
     Հարցրեց Տերը Մարդուն.
     - Ի՞նչ ստեղծեմ քեզ համար այս կտորից:
     - Բախտ, - պատասխանեց Մարդը:
     Տերն անխոս կավի կտորը խոթեց Մարդու ձեռքը, շուռ եկավ ու հեռացավ:
    
     * * *
     Բանալին դռան փականի մեջ պտտվեց դժվարությամբ:
     Արամը ներս մտավ դժկամությամբ: Էլի աշխատանք չճարեց, ինչպե՞ս են տատի հետ ծայրը ծայրին հասցնելու մինչև հերթական թոշակը:
     Այսօր երկու հոգով դատարկեցին մի վագոն կարտոֆիլ, երկուսով ստացան 6000 դրամ:
     Զզվելի է կյանքը: Հագավ հողաթափերն ու մտավ սենյակ:
     Տատը դիտում էր հեռուստսերիալ` «Դժվար ապրուստ»:
     - Տա´տ, էլի՞ էս հիմարությունն ես նայում: Այսօր ուրբաթ է, ֆուտբոլ կա:
     - Արա´մ ջան, բա չիմանա՞մ վերջն ինչ եղավ: Կարտոշկա եմ եփել, մի քիչ էլ ձուկ կա: Ի´նքդ դիր, կեր, հա՞:
     «Վաղը Լուիզի ծնունդն է: 3000 դրամով ինչպե՞ս եմ գնալու»:
     Ափսեն ու մի կտոր հացը ձեռքին` տեղավորվեց բազկաթոռի մեջ: Հնչեց դռան զանգը:
     - Ձայն մի´ հանիր, մի´ էլ բաց: Երևի էլեկտրիկն է: Եկել է փողի հետևից:
     Դառնահամ թվացող կարտոֆիլի կտորը մի կերպ ծամելով` մոտեցավ դռանը:
     Դռան մեջ կանգնած էր քառակուսի, մի սև երևույթ:
     Արամն ակամայից հետ-հետ գնաց:
     - Ո՞ւմ եք ուզում:
     - Քեզ:

Թվաց, թե երևույթը ժպտում է, ու պարզ երևում են կարմիր լնդերը:
     - Քո Բախտն եմ: Էլ ո՞ւմ պետք է ուզեմ:
     - Բայց դու սև ես:
     - Երևի լավ չլսեցիր, հա՞, ես ՔՈ Բախտն եմ:
     Սենյակի խորքից լսվեց տատի ձայնը:
     - Արա´մ, ո՞վ է, ի՞նչ է ուզում:
     - Բախտն է, տա´տ, ի´նձ է ուզում:
     Երևի տատը չլսեց:
     - Փող չտա´ս: Հաց ու պանիր տո´ւր, մի հատ էլ` պամիդոր, թո´ղ գնա:
     Բախտն անճոռնի շարժումներով փորձեց մտնել ներս:
     Տղան դուռը շրխկացրեց նրա երեսին:
     Հետո մտածեց. «Մի՞գուցե թողնեմ»:
     Բացեց դուռը:
     Դատարկություն .... ինչպես իր սրտում:
     «Կամաց-կամաց խելքս գցում եմ» , - մտածեց ու փակեց դուռը:
     - Հո չե՞ս մոռացել, վաղը հունիսի 13-ն է` մորդ ծննդյան օրը: Հրանուշից խունկ եմ վերցրել: Կգնաս, չէ, ՞գերեզմանոց:
    
     * * *
     Գերեզմանոցի պահակը` Իմաստուն Նաղաշը, ամառ-ձմեռ վերարկուն հագին, նույն մարդն է, որին ճանաչում են հիմնական այլցելողները:
     Այսինքն` դեռ կա, աշխատում է:
     Բոլորը զարմանում են, թե ինչպես է կարողանում անսխալ գտնել ցանկացած հանելուկ: Այդ պատճառով էլ անունը կնքել էին Իմաստուն:
     Մի անգամ, օգոստոս ամիսն էր, չդիմացավ, հարցրեց. «Չե՞ս մրսում, Նաղա´շ պապ»:
     - Է~հ, Արա´մ ջան, արդեն 50 տարի կլինի աշխատում եմ այստեղ ու ոչ մի անգամ չեմ լսել, որ մարդ շոգից մեռնի: Դու է´ն ասա, թազա հանելուկից- բանից չգիտե՞ս:
     Հասավ գերեզմանին: Անխնամ չէ, բայց, դե, սարքած էլ չէ: Անձրևներից քայքայվում են քարը, ճաղերի ներկը…. Ժամանակ չկա, ի՞նչ անի:
     Համբուրեց մոր նկարը: Էժանագին ծաղիկները դասավորեց քարի վրա: Կրակ վառեց:
     Հաճելի խնկահոտը տարածվեց: Խունկ վաճառող փոքրիկ աղջիկն ասաց, որ արգենտինահայերն են բերել, լավ խունկ է:
     Ծաղիկների շուրջն անընդհատ պտտվում էր մի թիթեռ: Ձեռքով, չգիտես ինչու, փորձեց քշել և պատահմամբ բռնեց թիթեռին: Ափի մեջ զգաց, որ թիթեռը կենդանի է: Մի քիչ թուլացրեց մատները, զգաց թևերի թպրտոցը…
     Մոտեցավ գերեզմանոցի մուտքին (մտածեց` թե՞ ելքին):
     - Նաղա´շ պապ, ձեռքումս թիթեռ է: Կարո՞ղ ես ասել կենդանի՞ է, թե՞ սատկած:
     Պատի տակ նստած անգործ գերեզմանափորները (երանի միշտ անգործ մնային) հետքրքրությամբ սպասում էին:
     «Եթե ասի կենդանի է, մատներով կսեղմեմ թիթեռին, կսատկի: Իսկ, թե ասի սատկած է, բաց կթողնեմ»:
     Պահակը երկար նայեց Արամի աչքերին ու ասաց:
     - Ամեն ինչ քո ձեռքում է, տղա´ս:
    
     * * *
     - Լուի´զ, շրջազգեստդ փոխի´ր: Այդ կարճ զգեստով հյուր չեն դիմավորում: Բաբկեն Արամիչն իր կնոջ և տղայի հետ է գալու: Մի լա´վ կնշենք ծնունդդ:
     Մայրն է` Մոնիկա Երվանդովնան (անձնագրով անունը Մայրանուշ է, ծնված Տավուշի մարզի Կաթնաղբյուր գյուղում)` ֆրոյլեն Մոնիկան, ինչպես կասեր Արամը:
     Արա~մը:
     Ուր է, արդեն մի շաբաթ է ոչ զանգում է, ոչ դիմավորում համալսարանի մոտ:
     - Հա´, ճիշտ է ասում, Լո´ւզ ջան, - լողարանից դուրս եկավ սափրված հայրը, - համ էլ Էդմոնդը գիտե՞ս ինչ տղա է:
     - Ի՞նչ տղա է, պա´պ, - հազիվ է զսպում արցունքները:
     «Արամն ինչու՞ չի զանգում, ինչու՞ չի շնորհավորում: Միգուցե ես զանգ տամ»:
     - Ո՞նց թե: Համ էլ գալու են նոր մեքենայով: Թե չէ կպել ես այդ տղային` իր ջոնջոլ կոստյումով: Երևի պապն է հետը բերել պատերազմից:
     Չի կարողանում պահել արցունքները:
     - Լա´վ, Սե´րժ (հոր անունը Սարգիս է), հանգի´ստ թող աղջկան: Ժամանակավոր բան էր, այսօրվանից կանցնի-կգնա, չէ՞, Լուիզ ջան:
     Զանգ:
     Հեռախոսին առաջինը հասավ Մոնիկա Երվանդովնան:
     - Լսում ենք: Բարև´, Արա´մ, ինչպե՞ս ես: Մերսի, մերսի…հիմա կփոխանցեմ:
     - Արա՞մ…Շնորհակալություն... Ու՞ր ես… Գալու՞ ես…. Ի՞նչ գերեզման: Ոչի´նչ, թո´ղ խնկահոտ լինի... Խնդրում եմ…
     Տիեզերական արագությամբ մոր ձեռքից խլած ընկալուչը նույն արագությամբ էլ իջավ հեռախոսին:
     «Չեմ ների կյանքում» , - մտածեց ու փլվեց բազմոցին:
     Տագնապով հագեցած զույգ աչքերն ուրախացան միաժամանակ:
    
     * * *
     Արծաթագույն Մերսեդեսը կանգնեց համալսարանի մոտ:
     Արդեն մեկ շաբաթ է, Էդմոնդի հետ մեքենայով են գալիս:
     Այսօր բակում ինչ-որ խառնաշփոթ է: Հավաքվել են բազմաթիվ ուսանողներ:
     Երևի էլի ինչ-որ ակցիայի են նախապատրստվում:
     Ուսանողուհիներից մեկն առանց բարևի մոտեցավ:
     - Լո´ւզ, գիտե՞ս ինչ է եղել, - աչքերը վառվում են:
     - Ի՞նչ, -հարցրեց Էդմոնդը:
     - Բակի դիտահորը, որի կափարիչը բաց էին թողել, Բախտն է ընկել: Բոլորը մոտեցել են ու գոռում են իրենց ցանկությունները…
     Էդմոնդն անցավ գործի:
     Մոտեցավ, բոլորին համոզեց հեռանալ.
     - Մոտենում ենք մեկ-մեկ, կամաց ասում ցանկություններն ու հեռանում: OK, ես առաջինն եմ:
     Գոյացավ սպասված ու կարծես անվերջանալի մի հերթ:
    
     Հերթում նույնիսկ դասախոսներից կային, և զարմանալի չէր, որ նրանց թվում նաև «Աստվածաբանության» դասախոսն էր:
     Լուիզան մնաց հերթից դուրս կանգնած` միայնակ ու զարմացած:
     …Դիտահորը, որտեղ անօգնականությունից թպրտում էր քառակուսի, մի սև երևույթ, լցվում էր անվերջանալի ու զանազան ցանկություններով…
    
     * * *
     Անտարբեր քայլերով համալսարանի բակ մտավ մազերն անխնամ ու կարծես վաղուց չսափրված, ջոնջոլե կոստյումով մի տղա:
     Արհամարելով իրեն ուղղված հայացքները` մոտեցավ դիտահորին:
     Արմունկով հրեց դիտահորի մոտ կանգնած «Աթեիզմի» դասախոսին, ծնկեց ու նայեց ներս:
     Հանեց կոստյումը, դրեց ասֆալտին ու ձեռքերը պարզեց ներս:
     Մի քանի վայրկյան տանջվելուց հետո ծռմռելով սև քառակուսու կառուցվածքը` հանեց նրան դիտահորից:
     Նայեց մեղավոր հայացքով: Բախտն էր…
     Ոտքի կանգնեց, թափ տվեց ծնկներն ու մոռացած ջոնջոլե կոստյումը` դանդաղ հեռացավ…
     Մալևիչի հանրահայտ ծնունդը, աչքերը ճպճպացնելով, զարմացած նայում էր կողքերը: Դեռ ուշքի չէր եկել: Հետո սկսեց աչքերով բազմության մեջ փնտրել:
     Սև գույնի մեջ նշմարվում էին կարմիր լնդերը:
     Երկար փնտրեց աչքերով:
     Չգտավ:
     Գետնից վերցրեց ջոնջոլե կոստյումը, գցեց ուսին ու … վազեց հասնելու հեռացող տղային:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Продвижение этого поста
Статья опубликована в проекте Пресс-секретарь.
Зарегистрируйтесь и опубликуйте свои статьи.
Нравится
0
Не нравится
0
5674 | 0 | 0
Facebook