ՆԱԽԱՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ
*
Ոչ ոք չգիտի՜ թե ի՞նչ կլիներ
այս մոլորակում պատահարածին,
եթե նախանձը հանկարծ չլիներ,
եթե չմորթեր Կայենն Աբելին:
*
Նախանձն իրոք վաղո՜ւց է եղել-
դեռ նախնադարից նախահայրերի,
երբ նախամարդիկ սոված են եղել
իրար են կերել երևի:
*
Մեկին սի՜րտ է բաժին հասել,
մեկին՝ ցավի՜ց չռված աչքեր,
ուժեղը մի՛շտ կո՜ւշտ է եղել,
թույլը՝ նայե՜լ, նախա՜նձել…
*
Նախանձել է կինը այրին,
այրը կնոջն է ծեծել,
երբ բերանով իրենց վայրի՜
մարդու միս են հոշոտել…
*
Նախամարդիկ սի՜րտ են լափել,
իրենց զգացե՜լ են սրտոտ,
մարդու հոգին մարմնից հանե՜լ
շպրտե՜լ են մի կողմ:
*
Ուշացողին բան չի՛ հասել…
ու կիսաքունն աչքերին
գիշերով ինչ հոգի տեսել-
Կո՜ւլ է տվել՝ անուղեղն այդ անոթի:
* * *
Ահա և ողջ առեղծվածը-
նախանձն ինչպես է ծնվել,
ասել կուզի թե նախա՜նձը
Դե՜ռ քարայրից է սկսվել:
ՎԵՐՋԱԲԱՆ
Ասո՜ւմ են
Նախանձը ահավո՜ր զենք է՝
Տրոհված միջուկից ահարկո՛ւ,
Ցավո՜ք, նախանձը մի՛շտ էլ եղել է,
Միջուկի մասին նո՜ր ենք իմանում:
*
Նախանձի բարին ո՞րն է, չգիտե՜մ,
Երբ ինքը տեղով չար է, բանսարկու,
Միա՜յն չա՛ր մարդիկ նախանձ սիրտ ունեն
Ասե՜նք դա սիրտ չէ՝ այլ մի ջղագունդ:
*
Եվ ջղագունդն այդ կանգնո՜ւմ, ասո՜ւմ է-
Հա՜յր, Մա՜յր, Դո՜ւստր,
Որդի՜, Հայրենի՜ք,
Հետո ինքն իրեն նախանձից ուտո՜ւմ է-
Մահվան սեղանը կարծում հարսանիք:
*
Նախանձը նման է մի ստրիպտիզի՜,
Որտեղ հոգի՛ն է շորերը հանում,
Ներկայանում է՝ դեսպան անցյալի,
Որ միաժամանակ գալի՜քն է հսկում…
*
Մերկ հոգին առանց խղճի՜ ու խայթի
Դառնում է մի զենք ահարկո՛ւ,
Դո՜ւրս է գալիս - նախանձող մարդիկ
Մե՜րկ հոգիներ են՝ թշնամի բարուն:
