Статьи

     Ու երբ կարդում ես ինձանից ճարպոտ ժամասացներին,
     Ինձ նման տգեղ, սակայն առավել այլանդակ ու գեշ
     Մտքի հարճերին, որոնց ուղեղի ճենճերի ծուխը մխացիր տապին
     Ձայնածերպերից դադար է հայցում, որպես սուրբ աղերս։
     Ինչ ասեմ ես քեզ։
     Ինձ հետ կարող ես առագաստ կիսել և նմանակել գեղանույշ կույսին,
     Ում աներևույթ ներկայությունը կոկորդս է քերում,
     Չասես, թե մգլոտ իմ ինքնությունը թառել է լուսնին
     Եվ ասելիքս բարբաջանքի պես էլ քեզ չի հուզում։
     Գիտես քանի լեշ ու մեռելոտի
     Իմ կենսաթրթիռ պատկերը տարան բախտագուշակին,
     Որ նա էլ կարդա ճակատիս գիրը,
     Բայց զարմանալին այդ պ ոռնիկների փաղանգի մեջ չի,
     Այլ տվածուրիկ մեր շնորհների ինքնամսխումի։
     Ես ինչ ասեմ ինձ և քեզ բաղաձայն իմ հակապատկեր,
     Մնում է այսպես ճաքերդ հաշվեմ, արձանագրեմ,
     Որ դեռ չեմ մեռել և մի օր պիտի պարտեզդ մտնեմ
     Եվ փորձեմ անհույս, բայց առանց ցավի
     Իմ վերջին պատճենն էլ նմանակեմ։