Ե՞ս էլ մոռանամ, երբ մոռացե՜լ են ինձ,
Ե՞ս էլ չկանչեմ, երբ կանչո՜ղ չունեմ,
Վաղո՜ւց է արդեն սրտիս հարազատ
Հնչյուններ չկան ու
Հիշողություններ:
Ներկա օրերս գիշերում դժգո՜ւյն
Դահիճների՜ն են սպասում զոհերի նման,
Փնտրող աչքերիս մշո՜ւշն է հսկում,
Էլ չի՜ աղմկում
Անձրև՜ն անհմա:
Մոռանալն իրո՜ք տհաճ զգացում է,
Նման՝ արևի շողից չօգտվող անտառին,
Դժվա՜ր է մոռանալ դեպքե՜ր ու դեմքե՜ր
Ու չհավատալ
Փրկարար ձեռքին:
Կասկածները քե՜ն են դառնում,
Անհո՜ւյս սպասումները դառնում են վրեժ,
Խաղա՜ղ ու հաշտ տե՜ղ են գտնում
Պատրանքնե՜րը
Իրարամերժ:
Գիշերն ինչպես մո՜ւթ անապատ
Ե՜րգ է երգում մի տխուր,
Աչքերիս մեջ հոգնությո՜ւնն է
Մրափելու տեղ որոնում:
Գիշերվա քամին ժայռե՜րն է կրծում,
Ջլատվո՜ւմ ժայռերի անթիվ քերծերից,
… Մոռանա՞մ, ինչպես ի՛նձ են մոռանում,
… Չկանչե՞մ, ինչպես էլ չեն կանչում ինձ:
Չարի ստվերի նման չարաշո՜ւք
Բոցավառվո՜ւմ են կամուրջներն հույսի,
Անհույս թախի՜ծն է օրը ներփակում,
Անծանոթ մի ձա՜յն
Կանչո՜ւմ է հեռվից: