Статьи

     Ի՜նչ աշխարհ է- մի մոլորակ անկենդան,
     Ավերակիս մարդաբույր էլ չմնաց,
     Ում հետ անցա անհրապույր այս ճամփան,
     Անշուք տեսքիս ձեռք թափ տվեց ու գնաց:
     Իմ կարոտը մի հնչյուն էր անհունում,
     Մի դրվագ էր ժամանակի բավիղում,
     Թե փողոցն այս վերից վար էլ ես անցնեմ,
     Մի անկատար ուրվական եմ դալկադեմ:
     Ո՞վ է ասում, թե չեմ փորձել քեզ ժպտալ,
     Առանցքս ընկած ժպիտներ եմ օրորել,
     Արդյոք կզգա՞ս շշուկների մեջ ծպտյալ
     Այն եզակին, որ քո սիրով էր նորել…
     Այս թափորը ինձ է տանում երևի,
     Քեզ կպատմեն, անհնար է, որ չասեն,
     Ես ժպտում եմ... Մեռնող մի հևք տերևի
     Ցած է սահում, որ ծառերն էլ չթախծեն: