Սա դավանանքի խնդիր չէ, հարկավ,
Եւ ոչ էլ կռիվ գաղափարական,
Ինքնախարանի պահերին սակայն
Ներողամիտ եմ, ինքս ինձ նման:
Պահքի շրջան է, որտեղ անվարան
Շուրթերս են դարձել որոշիչ գործոն,
Թե կուզեք այսօր աղոթք մրմնջամ
Եւ կամ սիրածիս նվիրեմ մի ձոն:
Մինչդեռ իրերս լուռ են, անասաց,
Եվ թե ձայնում են՝ արձագանքն է իմ,
Ասես, մոռացված սրբապատկերին
Ես եմ ծնկաչոք ելել ընդառաջ:
Եռյակ հայելու խաբկանքում ահա
Բեկված գնում եմ դեպ անվերջություն,
Որտեղ եմ ժպտում, որտեղ անրջում,
Վկա է Աստված, չեմ զանազանում:
Ահա սլաքն այն, որ սիրտս է խոցել,
Ժամացույցիս մեջ գնում է, գալիս,
Ու երբ թվում է շրջանն է գոցել,
Հոգիս մանում է՝ այս անթել հալիս:
Ոմանց թվում է, ինձ եմ սպառել,
Անգամ, երբ լուռ եմ և անհայրենիք,
Բայց Տերն իմ հարյավ բյուր մեռելներից
Ու ինձ տվել է սիրո շարժառիթ:
