Այս աղջիկը կուսական անապական է թվում,
Արև ունի իր հոգու ակնախտիտ եզերքում,
Պարմանուհի՜, լուսնկան աջ ու ահյակն իր թովում,
Նրա արծաթ շողերում հերարձակ ես անրջում:
Չես հանդիպել այն մեկին և թախծում ես անմեկին,
Մի օր սիրո հոգեթով և ներդաշնակ մեղեդին
Պատրանքների աշխարհից վար կբերի քեզ, անգի՛ն,
Ու կհիշես ակամա գիշերակաց պոետին:
Քո ասպետը մի հանգի, ծիածանը յոթնագույն
Հորիզոնը կակոսեն` տրոփն արած հենասյուն,
Անսանձ ձիեր ու կարոտ, քառատրոփ երամակ,
Հրաշածին ակնթարթ ու մարդացած ժամանակ:
Սակայն կյանքն է շարունակ անակնկալ մատուցում,
Գուցե գտնե՞ս դու նրան ձեր հարակից փողոցում,
Տե՛ս, անձրևն է միալար և տեսիլքն այս աներկբա
Սիրտդ է լցնում քնքշությամբ. երազելը կա ու կա…
