Ուր նայո՜ւմ ես՝ պղինձ դեմքեր,
Կանա՜յք, մայրե՜ր սգավոր,
… Մեկ էլ հանկա՜րծ դո՛ւռդ են թակում
Հացի համար մի կտոր…
***
Այսքան ցավի՜ց, այսքան դավի՜ց
Ո՜վ ասես որ չի՛ ցնդի,
ՄԱ՜ՐԴՆ է մորթվում հանուն հացի
(Դե ե՛կ, Վարդապետ ու մի խենթացիր…)
***
Մի կին ծաղկավոր շորերն իր հագե՜լ-
Որդո՛ւն է սպասում ձեռքերը կրծքին,
…Որդին վաղո՜ւց հող է դարձել
Ու պատնեշվել սահմանին…
***
Սպասո՛ւմ է դարձել կենսակերպը
Մայրական խեղճացա՜ծ, չորացած շրթին,
Մայրական հոգին մորմոքող վե՜րքը
Խի՜ղճն է դարձել Արարչի…
***
Անտարբերությունը բազմե՛լ է գահին,
Արդարության վրա՝ առնետնե՜րը,
Լափո՜ւմ են, կրծո՜ւմ մարդկային հոգին
Հավատքի «եկած» գազանները:
***
Ու խենթացած Վարդապե՜տը
Խենթանո՜ւմ է կրկնակի…
… Մեր Մայրերը չե՛ն խենթանում-
Այս ամենը խո՜րթ է նրանց ականջին:
***
Թե քա՜ր լիներ սիրտդ Աստված-
Այս ամենից կճաքե՜ր,
Ի՞նչ նյութից ես դու արարված
Այսքան դաժա՜ն, անտարբեր:
Կգա՜, կգա՛ Լո՜ւյս կբացվի
Կարմի՜ր, Կապո՜ւյտ, Ծիրանագո՜ւյն
Իմ սո՜ւրբ հողում հայկազյան,
Ու կուլ կտա օտարածին
Առնետներին սելջուկյան…
