Идет загрузка...
Сегодня:  Пятница, 29 Марта, 2024 года

Статьи

ՀՈՒՍԻԿ ԱՐԱ

Armenak Avetisyan
Автор:
Armenak Avetisyan
15:39, Четверг, 09 Ноября, 2017 года
ՀՈՒՍԻԿ ԱՐԱ
    
    

ԲԱԽԻՐ՝ ԿԲԱՑՎԵՄ

Հիմա քո հայացքն ունի սերը,
     ճիշտ քո քաշով ու հասակով է,
     հենց այդ տեսքն եմ ուզում պատմել
     ոչ թե աշխարհին կամ ուրիշ մեկի,
     ուղղակի քեզ, իմ ամենաաղջիկ,
     որովհետև չգիտես այն, ինչ ես գիտեմ քո մասին:

Սերը չի տեսնում,
     աչքեր չուներ հենց սկզբից.
     պատկերացնում է միայն․․․
     Բայց միտք չունեմ հորինել կամ հավելել ինչ-որ բան.
     իմ կյանքն ես, ու թե հանկարծ մահս դառնաս,
     գուցե զարմանամ, թե ինչ չքնաղ է մահը,
     ու մեռնեմ առանց երկմտելու:
     Իմ սկիզբն ես և իմ վերջն ես դու.
     ձայն տուր` կշրջվեմ,
     բախիր` կբացվեմ,
     ցանկացիր` կունենաս ինձ.
     չէ՞ որ դու սերն ես:

«Բուրմունքի հիշողոությունը» շարքից

Բնության ներդաշնակ երանգներով կյանքն ես ամբողջական.
     ես վայելել եմ քո մարմնի հեշտասուն գարունը,
     քո սիրո ամռան տաք ժամանակի մեջ եմ ապրում
     և դեռ հագենալու եմ քո կրքի աշնանային հասունությամբ:
     Ծիրանի ծաղկած ճյուղ է մեղվի խայթով քո հայացքը,
     քո հմայքը խաղողի ողկույզ է աշնան օրվա մեջ,
     խնձորենու փափուկ բույնը քո հասակի պես է,
     և քայլվածքդ ամառնամուտի միամյա շիվ է`
     թավշե դեղձերի շարանով պատված,
     կոնքերդ արև շնչող կուրծ սեխեր են,
     որ կլորանում են ափերիս մեջ` գիրգ հետույքդ ընդգծելով.
     քո էգ մարմինը աշխարհի արարումն է` երկրորդ անգամ:

Քո շուրթերը թավշահամ են քո պարանոցի նման,
     կուրծքդ նրբակերտ է ինչպես որովայնիդ փափկությունը
     և ասեղնագործ ազդրերդ մարմնիդ հմայքն են ամբողջացնում,
     թափանցիկ է բարակ մաշկդ որպես լույսի ստվեր:

Օժտված ես մանրաքանդակ ձեռքերով ու համաչափ ոտքերով
     և կատարյալ ես որպես մարմնեղեն էակ.
     քո խոսքը արբեցնող է քո մատուցած խմիչքի նման,
     ջերմությունդ գլխապտույտ մերձենալուդ պես շռայլ է,
     և հիշողությամբ քեզ զգալն է սարդոստայն,
     որ քամում է ինձ ինչպես կեսգիշերի կիրք:

Քո հոտի հիշողությունն է ինձ չարչարում,
     քեզ փնտրում եմ բնության մեջ, էգ գազան,
     և մարմնիդ գեղեցկությունը գտնում,
     որ վայրի ազատությունն է:
     Հանիր հագուստներդ դանդաղ ու մեկ-մեկ,
     մաս-մաս մերկացիր ու հատիկ-հատիկ`
     ընդգծելով գեղեցկությունդ բովանդակ,
     թույլ տուր հատված առ հատված վայելեմ քեզ,
     վայրի քնքշանքով պոկեմ շղարշը ծածուկ տեղերիդ`
     մինչև վերջ բացելով օձաձկան պես ողորկ ու ճկուն մարմինդ:

Մարմնիդ իրականությունն ամբողջ տեսքով է բաց.
     փափուկ սահում ես ու փորով հպվում խոտի տերևներին,
     կուրծքս` թիկունքդ, պորտս բարակ մեջքդ է սեղմել,
     կողերդ քամվում են թևերիս պիրկ օղակի մեջ,
     և ծոծրակդ է վերուվար սղալում կրծքամազերս:
     Աչքերդ այլևս գաղտնիք չեն թաքցնում,
     լեզուդ խոսում է մարմնիդ անզուսպ բառերով.
     և բառդ բացարձակ է ու հեշտանք է պոռթկում.
     այս հանդիպմանը սպասել եմ ինչպես Աստծո վերդարձին:

Մենանվագ Աննային

Հանգիստ, հանգիստ երկրի բոլոր անիվներին։
     Իմ վերջին ու չմեկնող գնացքն է քո կայարանում.
     պահպանիր մեկվագոն ու անշչակ վերջինիս՝
     թեկուզ գծեր ու կամուրջ ավերելու կորուստով։
     Խելքս հացի հետ չեմ կերել,
     որ գարնան այս տաք օրվա մեջ նստեմ
     ու թիվր հաշվեմ մեկնած գնացքներիս.
     միայն թե, աղջիկս, ձեռքով արա,
     նրանք հեռվում մենակ են ու անվերադարձ։
     Հանգիստ, հանգիստ երկրի բոլոր անիվներին։

Իմ բաժինը՝ օրը օրի, և վատնել եմ աջ ու ձախից,
     ամեն շրջադարձում թողել եմ կին ու սիրո լքի երկինք,
     աստղերի թիվը ստույգ գիտեմ ու անսխալ,
     և միակ անգամն է, որ սիրում եմ ինձնից էլ շատ։

Որևէ բան չունեմ քեզնից պահանջելու
     ու չեմ պարտադրում՝ իմը լինես,
     չեմ էլ փորձի՝ սիրում եմ, ասել երբեք։
     Թույլ տուր խոսեմ տրորվող խոտի,
     աշնանից մնացած տերևների մեռնելուց,
     մի քիչ էլ խիղճս տանջեմ՝ հանուն որբ ու անտեր շների
     և տրորվածի ու մեռնողի, մենակ խղճի արանքում
     բառը ուղղեմ հարցականով.
     -Ո՞նց ես կարողացել այս ճահիճում ու մրի մեջ
     այսքան մաքուր ու անաղարտ մնալ, աղջիկ։

Հայտնությունդ իմ փակ օրվա անակնկալն էր,
     ինչպես գործելն է հանգած հրաբխի,
     երբ սրտի հետ փակել էի պարտք ու հաշիվ.
     կյանքում մեկ անգամ է լինում այդպես,
     երբ գտնում ես խաղդ, բայց չես հասցնում շահել։

Ես որ բառ եմ տաշել, գերանակապել եմ տող,
     և գրքերում չկա ինձ զարմացնող ոչինչ,
     տողն եմ հարցականով ուղղում քեզ.
     ոնց ես կարողացել այս մրի մեջ ու ճահիճում
     այսքան մաքուր ու անաղարտ մնալ, աղջիկ։

Իմ վերջին ու չմեկնող գնացքն է քո կայարանում,
     հրաժեշտի ձեռքով չանես միավագոն ու անշչակ վերջինիս՝
     թեկուզ գծեր ու կամուրջ ավերելու կորուստով։
     Հանգիստ, հանգիստ երկրի բոլոր անիվներին։

Երկրորդ մենանվագ Աննային

Մանկահասակ իմ գազան.
     շուրթերս այդ ասելու համար են հենց կարծես՝
     սրբապիղծի, անառակի լկտիությամբ։

Մի քիչ աղոթքը Աստծուն,
     թեկուզ ծախվելը սատանային՝
     անիմաստ է արդեն՝ չունեցած մահի նման.
     անգամ լույսից առաջ, նույնիսկ մութից հետո՝
     մեր հոգիները չեն գտնելու փրկություն։
     Մեղքը չապրած՝
     պիտի վառենք մոմեր մեղքի համար։

Ո՞նց կարելի է, աղջիկ,
     լինել այդքան նուրբ ու անեղծ
     և չիմանալ սրտի լեզուն։

Այս պահի բառիս պես մաքուր՝
     դեռ չհասունացած գազանիկ,
     արժե՞ ապրել՝
     անհեթեթ ինքնազոհությամբ թեկուզ,
     հասկանալու համար,
     որ վերջինը, ավաղ, ցավ է տալիս աոաջինի պես։

Խաղիդ կանոնն էլ գիտեմ.
     խելքդ թռցնելու չափ հաճելի է քեզ՝
     խոստովանություն լսել
     թեկուզ կնամեծար հարբեցողից։

- Հիշիր, աղջիկս, քեզ սիրել է մի մարդ,
     ով բառի մասին առասպելներ գիտի,
     շոշափել է ներսն ու դուրսը,
     բառի ոգին,
     և բառը չի շռայլել հենց այնպես՝ հանուն խոսքի։
     Օրը տեսել է հակառակ կողմից,
     շրջադարձով իր իսկ ակունքն է քայլել
     և ապրում է հանգիստ՝ առանց զարմանալու։
     Հասուն այրի հայացքով է նայում մարդկանց ու աշխարհին։
     Բայց և այնպես, փութո՜վ-անփույթ,
     տարիներիս հեռվից կարենայի ասել քեզ.
     - Ցնցի՛ր, շուռ տուր, մարմնիս հողը,
     մանկահասակ իմ գազան։

***
     Ճակատագրիս վերջին էջն եմ կարդում.
     չեն խաչվելու մեր ուղիները երբեք,
     ու չեն փաթաթվելու մեր ոտքերն իրար,
     ես դիտորդն եմ ու հսկիչը քո սիգաճեմ ընթացքի,
     բայց այնպես խաղաղ եմ ու հանգիստ՝
     մինչև վերջին բջիջս հագեցած քո բոլոր մանրամասներով:
     Այդպես մեկ անգամ է անցնում սերը՝ լիաշունչ ու մերկ,
     որ քոնն է ամբողջովին ու բոլորովին քոնը չէ,
     ինչպես Աստված է ամպի տեսքով երկնքում։
     Գիտեմ, դու էլ կին ես,
     քո գաղտնիքն ունես և աշխարհը ավերված
     ու երբեմն էլ ****** ես սովորական,
     բայց ես ասում եմ՝ Աստված սեր է և այդ սերը դու ես:
     Սա երգ է քո բուրմունքի հիշողության մասին,
     էգ առյուծ, իմ սրտի սիրեցյալ:
     Դու ժամանակն ես, ես այն ապրել եմ,
     որն առավել ուժգին տենչում եմ վերապրել.
     և աշխարհի հնագույն սիրերգի միջով,
     գնում եմ` կյանքի ակունքում հանդիպեմ քեզ:
     Իմ մեջ բանաստեղծություն կա դեռ չգրված,
     և բառն եմ ընտրել որպես մատուցվող զոհ,
     ու բարեհաճ հնարավորությունից ցնծալով ասում եմ.
     արեգակը կենդանակերպի ո՞ր նշանն է մտել,
     երկիրը ի՞նչ դիրք ունի մոլորակների շարքում,
     երբ ես խոսքով ու մարմնով նորից երկրպագում եմ քեզ,
     աստղերի խորհրդով կանխորոշված իմ ընտրյալ:

Ափսեի մեջ լցված մեղրը, որ ուտում եմ, քո մարմինն է,
     բաժակի մեջ թրթռացող կաթը, որ խմում եմ, քո հմայքն է,
     և խցանը հանած շշից թափվող գինին քո արբեցնող բուրմունքն է.
     դու համակել ես ինձ, կանգնիր իմ առաջ դողահար,
     որ քեզ իմ ննջարանը տանեմ և սեղմեմ թևերիս ողջ ամրությամբ:

Մի հավաքիր տերևները խոտի վրայից, որ մեր անկողինն է,
     ես դեռ չեմ ավարտել իմ սիրո գիշերը.
     իմ տունը բաց երկինքն է, որպես բնության ազատ զավակ,
     տարածությունն եմ ընտրում առանց ժամանակի,
     որ դրախտն է և միայն
     քո գեղեցկության չափումների մեջ է տեղավորվում,
     ինչը կորցրել էր առաջին մարդը հենց կյանքի սկզբին
     և այն կգտնի ամեն մահկանացու
     սիրո այս վերապրումը տող առ տող կարդալով:

Իմ հնագույն երկրի սիրահարված արքայի նման
     ես հեծնում եմ սևաթույր նժուգը գեղեցիկ
     և հանում շիկափոկ պարանը ոսկեօղ,
     որպես սրաթև արծիվ, անցնում քաղաքը մի ծայրից մյուսը,
     և հենց քո այգում, երբ ճեմում ես առավոտյան սուրճից հետո,
     ոսկեօղ պարանը մեջքդ եմ գցում
     ու փափուկ կողերդ մի քիչ ցավեցնելով`
     քեզ հասցնում եմ բնության ազատ անկյունը,
     որ իմ ննջարանն է:

Продвижение этого поста
Статья опубликована в проекте Пресс-секретарь.
Зарегистрируйтесь и опубликуйте свои статьи.
Нравится
1
Не нравится
0
7849 | 0 | 0
Facebook