«Առավոտ:Աղմկոտ քաղաք:Զույգեր:Նստարաններ:Ամեն ինչ նույնն, ոչ մի փոփոխություն:Ահա ևս մեկ օր անցավ դու չկաս, չես գալիս:Դու մոռացար ինձ, մոռացառ քո խոստումները, իսկ ես` խենտս, խելառս քեզ եմ սպասում հիմարի պես կարծելով, թե կվերադառնաս դեռ:
Ինչու՞ ես քեզ հավատացի ու սիրեցի:
Դու գնացիր, մոռացար`անհայտ չքացար և քեզ բնավ էլ չհետաքրքրեց թե ինչ կարող էր ինձ հետ պատահել:
Ինձ բազմիցս զգուշացրել էին, թե դու ինպիսին եսէինքնասիրահարված էգոիստ ես, որ ամենևին չես մտածում դիմացինիտ զգացմունքների, նրա ապրումների մասին, բայց ես ա՜խ, ոնց էի քեզ սիրում` պաշպանում էի ատամներով, բոլորի մոտ քեզ էի ճիշտ համարում:Ախր ինչպես կարող էի ես այդքան հիմար գտնվել ու սիրել քեզ նմանին որ զուրկ է զգացմունքներից որը կարծես սիրտ չունի:
Նոր եմ հասկանում`ճիշտ էին ասում, դու լքեցիր ու մոռոցար ինձ, մեր սերը, մեր միասին անցկացրած օրերը, այնինչ ես հիշում ամեն մի ակնտարթը, որ մենք միասին ենք եղել:Դեու մոռացար անձրևոտ այն օրը, երբ մեր սիրո երդման միակ վկաներն էին անձրևը և լուսինը որը երկնքի անհունից մեր լուռ վկան դարձավ:
Ահա այս նամակն էր, որ մենք գտանք աղջկա մահից յոթ օր անց նրա անձնական իրերի մեյից:Նամակ որի բովանդակությունից մենք հասկացանք նրա հանկարծակի ինքնասպանության պատճառը:
